De dood heeft stille vleugels

De dood heeft ijzige vleugels. Hij zeilt onhoorbaar zwevend over het besneeuwde landschap en de dichtgevroren meren. De dood heeft geen woorden en toont geen begrip. Hij heeft geen straks en ook geen weg naar buiten.
De dood is stil en wijds en onontkoombaar. Zijn schrille zang schuurt dwars door ons lijf, dwars door de botten, dwars door mijn hart.

Als zijn kou ons doordrongen heeft en er geen tranen meer zijn, en je verkent het kille witte landschap waarin je loopt, valt je nu pas op dat er een tekening schuilt in de kale takken, in de ijzige halmen van het gras. De zon spiegelt het bevroren water en in je hart gloeit een zacht vuur van verwondering.

Troost hoef je niet, gezelschap is niet nodig, je bent al samen, de schittering is alom aanwezig.

De gloed in het hart is gaan smeulen en ontvlamt, de sneeuw is aan het smelten, druppels lekken naar beneden en vormen stroompjes klinkend water.
Je dompelt er je handen in en drinkt het vocht. Dit is warmte dat je drinkt, dit is liefde.

Meester Kosen
Mijn zenmeester Stephane Thibaut, meester Kosen, is overleden. In de zen ben je zoveel samen met elkaar, in stilte maar ook in al het andere. Steph, zoals we hem noemden, heeft mij twee keer getrouwd, heeft al mijn kinderen glimlachend een zendoekje omgehangen, heeft drie maanden bij ons in huis gewoond, was wel eens kwaad op mij en heeft mij weer vergeven.
In de dojo waren wij stil en aandachtig samen terwijl zijn schaterlach alle heiligheid verbrak en tegelijk omarmde en verwarmde. Niemand zo menselijk als de meester.

Op een muurtje
Tijdens het eerste zomerkamp na het overlijden van Pauline, mijn eerste vrouw, deed ik zazen in de hal net buiten de dojo. Onze nog jonge baby sliep in de verdieping net onder de dojo. Van waar ik zat kon ik elk kikje waarnemen. Als ik haar hoorde, stond ik zachtjes op om haar uit bed te halen en te voorkomen dat haar huilen de meditatie zou storen.
De meditatie was voorbij en de groep beoefenaars stroomde naar buiten maar toen Steph mij zag zitten op een muurtje met de baby op mijn schoot, draaide tot mijn schrik de hele stoet zich om mijn richting uit om vlak voor mij tot stilstand te komen. Steph keek me liefdevol aan en zei: ‘Je hoeft niet in de hal te zitten, kom in de dojo, laat het los, het gaat wel goed.’
Vanaf dat moment deed ik zazen in de dojo met alle anderen en wachtte mijn meisje netjes tot het einde van de meditatie voor ze zich liet horen. Had ze meegeluisterd?

Steph is gegaan maar meer dan ooit present in mij.