Wekelijkse Inspiraties

Ontvang elke week op dinsdagochtend een situatie uit de praktijk, toegelicht door de zenmonnik Paul Loomans.
Je krijgt inzicht hoe je stress kunt voorkomen en vanuit rust kunt leven. Meer dan 7000 enthousiaste lezers!

  • Ik stop mijn hand in mijn zak en voel naar de sleutels. De andere zak dan. Ik sta in het koude keldertje dat de omkleedruimte van onze zendojo is. Nee andere zak ook niet. Eerste zak opnieuw. Dit kan maar een ding betekenen. Ik heb de sleutels vanmorgen bij aankomst in mijn fiets laten zitten...(meer)

  • ‘Oh,’ zegt ze met een glimlach ‘ik weet niet of we dat hebben.’ Ik ben in een yogacentrum en heb om koffie gevraagd. ‘Geeft niet’, zeg ik ‘thee is ook goed.’ Vanmorgen ben ik na de zenmeditatie onmiddellijk vertrokken om hier op tijd te zijn. Ik doe mijn jas uit. Onder de kapstok staat een baby-kinderwagen. ‘Is dat jullie kindje? Mag ik even kijken?’ Vredig ligt het baby’tje te slapen...(meer)

  • Ik heb net een workshop gegeven voor het Inspiratiepunt van de Politie van Oost-Nederland, aan tien medewerkers uit verschillende afdelingen: wijkagenten, recherche, ondersteuning. Na afloop als ik mijn spullen bij elkaar gepakt heb, ga ik een broodje eten in de gigantische kantine op de eerste verdieping. Ik ga zitten aan een lege tafel aan het raam...(meer)

  • Ken je dat je een knoop in de maag hebt van een vervelend voorval?  Niets lijkt te helpen om die knoop er weer uit te krijgen. Je denkt en peinst over wat je gaat doen om het verhaal op te lossen. Al die tijd blijft de knoop in de maag voelbaar ... (meer)

  • We kunnen extra boos worden wanneer we 'op onze ziel getrapt worden', wanneer we ons diep geraakt voelen. In de praktijk betekent dit dat er langs een oude wond geschuurd wordt, een plekje in onze herinnering... (meer)

  • Het zelfbeeld verbeteren, waarom lijkt dat zo moeilijk? Dat is vooral omdat je denkt dat je erg je best moet doen om het zelfbeeld te verbeteren. Maar dat werkt nu juist averechts. Een positief zelfbeeld is in de eerste plaats jezelf aanvaarden zoals je bent ... (meer)

  • Ik schrik wakker, wat was dat nou? ‘Oh’, zegt mijn vrouw slaperig, ‘dat is waarschijnlijk iemand die iemand anders komt ophalen, die toetert elke morgen’ en draait zich om en slaapt verder. Maar ik ben wakker, bij mij werkt dat anders. Ik heb een alertheidsmechanisme ... (meer)

  • Je zelfvertrouwen vergroten met oefeningen vraagt een stap vooraf. Het begint bij het aanvaarden van jezelf nú en ook van je huidige omstandigheden. Als je dat niet doet, zul je een eeuwige tweestrijd voeren .... (meer)

  • Je eigenwaarde vergroten begint daarom bij het volledig accepteren van wie je nu bent. Inclusief de afwijzingen van jezelf. Vervolgens kun je op deze basis oefeningen doen die extra helpen je eigenwaarde te vergroten, bijvoorbeeld met de krachtspreuk ‘Ik heb zelfvertrouwen’ .... (meer)

  • De hand maakt een eigenaardige gebaar. Hij grijpt de arm van de vrouw vast en laat hem niet meer los. De vrouw raakt in paniek. De man met de bijl komt dichterbij. Hij cirkelt rondom het paar en wordt steeds onrustiger. Daar zwaait de bijl in de lucht ... (meer)

  • Om deelnemers aan een workshop te laten begrijpen wat er bij angst gebeurt, doe ik een oefening. Deze oefening laat inzien waarom wij mensen (in tegenstelling tot andere zoogdieren) zoveel last kunnen hebben ... (meer)

  • 'Je kunt goed volhouden' zei een deelnemer tegen mij. 'Welnee', zei ik, 'ik heb juist helemaal niet zoveel discipline. Wat ik wel heb is passie.' Passie is de motor waarop ik iets doe wat op discipline lijkt ... (meer)

  • Als je gaat leren mediteren is geduld de beste raadgever. Probeer niet iets te bereiken. Geef je over aan de houding en de ademhaling en laat al het andere los.... (meer)

  • Zelfacceptatie kan niet iets zijn waar je lange tijd moeite voor gaat doen en wat je in de toekomst gaat bereiken. Zelfacceptatie kan alleen maar nu zijn. Het betekent dat je jezelf accepteert tot in alle vezels en uithoeken van je bestaan...(meer)

  • Heb je wel eens gehoord van de 5-seconden regel van Mel Robbins? Het concept is ontstaan uit de observatie dat wanneer er een nieuw idee in je opkomt, de hersenen na een paar seconden allerlei bedenkingen beginnen te verzinnen om het niet ... (meer)

  • Ik wil zonder moeite bekennen dat ik zelf een perfectionist ben. Kijk maar naar deze inspiratie. Hij is mooi vormgegeven. Er zit een zelfgemaakte foto bij. Die foto is nog wat bijgewerkt..... (meer)

  • Wat je direct kunt doen aan een gevoel van oververmoeidheid en altijd maar moe zijn? Tips die meteen helpen en die je zowel rust als energie geven … (meer)

  • Hij draait zich om, kijkt met een vurige blik recht voor zich uit, neemt een aanloop en glijdt dan als een voetballer die een doelpunt gemaakt heeft over de dansvloer op z’n blote knieën. De muziek komt uit een gereedschapskist met ingebouwde speaker. De dj zit aan de overkant en prikt de verzoeknummertjes op zijn telefoon...(meer)

  • In een greep heb ik haar bij haar tuigje te pakken. Nog een halve seconde eerder is het een vechtende kluwen honden. Gizmo ligt op zijn rug, de veel grotere soort van bordercollie bovenop. Wild gaan de koppen heen en weer en trappelen de poten. Een paar meter verder ligt het oranje hondenballetje waar het allemaal om begon...(meer)

  • Op een Engelstalig blog verscheen een pagina over Time Surfing, de Engelse uitgave van Ik heb de tijd, handleiding in Tijdsurfen. Ik vind het verbazingwekkend om te zien hoe juist deze reacties inhoudelijk waren. Ze geven bovendien belangrijke tips bij het je eigen maken van de methode...(meer)

  • Vrijdag om half zes komt het berichtje eindelijk binnen. In de bijlage zit een boek. Het draagt de titel 'I’ve Got Time', de vertaling van 'Ik heb de tijd'. Nu na zeven jaar komt er deze nieuwe Engelse editie. Ik moet glimlachen, dit is echt op de valreep...(meer)

  • ‘Hoe vlieg je dat aan, hoe kun je iemand leren om angst toe te laten’ vraagt een van de coaches in opleiding. Het is een goede vraag. Emoties zoals angst dien je toe te laten. Zoogdieren doen dit vanzelfsprekend, onze hond Gizmo schudt zich even uit nadat hij geschrokken is van een harde knal en kan dan weer verder...(meer)

  • Ik aarzel even en open dan een lege Powerpoint op mijn laptop. Ik heb veel te doen en toch sta ik mij deze zijroute toe voor iets wat geen enkele urgentie heeft...(meer)

  • We staren naar een groot bord met een veelheid aan kaartjes erop. Links staan de tijden, boven de locatie. Ik kijk mijn dochter aan. Wat betekenen al deze titels? Waar zullen we naartoe gaan? Ik kijk op mijn klokje en zie dat over vijftien minuten een voorstelling begint...(meer)

  • ‘Ik werk ook nog bij de brandweer,’ zegt hij ‘dat is met deze smalle straatjes soms wel link. Als je dan van die toeristen hebt die zo’n dikke bus langs de kant van de weg zetten. Hij kijkt omhoog alsof hij de herinnering zoekt in zijn geheugen...(meer)

  • Ik draai me om en kijk naar wat ik nu achter mij zal laten. Ik zie een berg begroeid met paarse heide die trots uitsteekt boven het landschap. Daaronder liggen een aantal oudere gebouwen. Er slingert een pad dwars tussen door. Het voert over twee stenen boogbruggetjes...(meer)

  • Daar komen ze op me af gerend: ‘Paul, wanneer is de voorstelling?’ Ik moet van binnen lachen, het is pas de eerste dag. ‘Nog vijf dagen,’ antwoord ik ‘maar de vierde dag kunnen we al samen oefenen. En jullie kunnen nu al iets bedenken.’ De kinderen knikken ernstig en huppelen dan weg...(meer)

  • Als de avondmeditatie voorbij is loop ik over een lang onverhard pad dat gemarkeerd wordt met minuscule zonne-energie lampjes naar mijn kamer. Het indrukwekkendste licht komt echter van boven: recht voor mij uit, dicht bij de horizon, glinstert Cassiopeia, de niet te missen constellatie in de vorm van een W...(meer)

  • Ik doe de deur van de eetzaal open en schuifel naar binnen. Daar linksvoor hangt het schilderij. Het is alsof de zenmeester vanuit de nacht van tijdloosheid op bezoek is gekomen en met heldere ogen de zaal inkijkt. Is het toeval dat dit schilderij hier is beland?...(meer)

  • ‘Waar zijn de sleutels van de bus?’ vraag ik. ‘Zijn ze niet in het laadje?’ zegt mijn vrouw. Ik trek het linker laadje open, daar waar ook het bestek ligt. Daar liggen de sleutels. Mijn vrouw glimlacht. ‘Heb je ook mijn zonnebril ergens zien liggen?’ vraag ik even later...(meer)

  • ‘Hoor jij het ook,’ vraag ik mijn vrouw ‘hoor je ook dat geluid?’ ‘Ja’ zegt mijn vrouw, maar het lijkt haar niet te deren. Ze is in het laatste hoofdstuk van haar boek. Ik denk bij mijzelf: het gaat wel over, dat is iemand die het nodig heeft om zich even af te reageren...(meer)

  • ‘Als in een droom loop je door een oude historische stad. Je slentert en kijkt naar de oude gevels en muren. Je oog valt op een zware houten poort waarvan de deur op een kier staat. Nieuwsgierig gluur je naar binnen. Je duwt de deur verder open en loopt de hal in...(meer)

  • We zijn in de laatste sessie. De training bestaat uit zes sessies. Vijf maal twee uur hebben we gespard, ons laten zien, anderen in het voetlicht geplaatst en lastige situaties uitgespeeld. Vandaag is het een maand later, het is de borgingsessie...(meer)

  • Aarzelend kijkt ze om zich heen. Ze staat op een smalle richel op éénhoog bij de bovenburen. Verdergaan betekent een flinke stap over de leegte om daar de volgende halte te bereiken. Ze gaat even zitten. Dan richt ze zich weer op en besluit om te keren...(meer)

  • ‘Ik heb het’ roept mijn zoon uit. ‘Terwijl ik onder de douche stond, heb ik de oplossing van de bug gevonden. ‘Wat was het voor een bug?’ vraag ik moedig. Mijn zoon weet wel dat ik het echt probeer te snappen en hij vereenvoudigt zijn taalgebruik...(meer)

  • Zelfs mijn bergschoenen had ik meegenomen, mijn enige schoenen die waterdicht zijn. Klein foutje: ik had de verkeerde regenbroek ingepakt. Toen ik hem uit m’n tas haalde bleek het die met de kapotte rits te zijn. Geeft niet, dacht ik, en ik plakte het klittenband bij de hiel extra stevig dicht...(meer)

  • ‘Zullen we ook nog even naar buiten gaan?’ vraag ik aan mijn vrouw. We zijn in het muziekgebouw aan het IJ. Voor het gebouw is een groot terras. Na het concert is het nu nacht geworden. Er komt een boot langs gevaren. De donkere contouren van het schip hebben iets geheimzinnigs....(meer)

  • Terwijl het om mij heen volkomen stil is, trek ik mijn schoenen aan, loop de lange gang door, doe zachtjes de deur open om niemand wakker te maken en loop naar buiten. Het is fris, bijna koud hier boven op de berg waar de tempel gelegen is...(meer)

  • Er wordt op de gong geslagen. De diepe toon weerklinkt door het hele gebouw. Iemand komt ons ook nog vriendelijk waarschuwen. Als de gong wordt geslagen, laat iedereen onmiddellijk zijn werk liggen en loopt naar de grote binnenruimte...(meer)

  • ‘Dit zijn de regels’ zeg ik. De groep die nu in een cirkel staat, luistert aandachtig. Ze hebben net met een willekeurige collega uitgewisseld wanneer zij rustig kunnen werken en wanneer er stress ontstaat...(meer)

  • ‘Kom hier’ roep ik naar Gizmo, onze hond. Gizmo kan lekker ondeugend zijn of eigenwijs. Of allebei. Ik probeer het opnieuw: ‘Gizmo, kom hier’. Gizmo snuffelt aan een bergje zand op een bouwplaats en doet alsof hij mij niet hoort...(meer)

  • ‘Nu heb ik nog een verrassing voor jullie.’ Cas opent de kofferbak en haalt er een statief uit met een telescoop erop. Met een geoefend gebaar zwaait hij het statief over zijn schouders. ‘We gaan daar linksaf en dan de heuvel op.’ De heuvel blijkt een steile helling te zijn waar een berglandschap trots op zou zijn...(meer)

  • Doe je ogen dicht en stel jezelf de vraag: wat is echt belangrijk in mijn leven? Als je je laat vangen door de fuik van zoveel mogelijk gedaan krijgen, kun je zonder dat je het in de gaten hebt, steeds meer belangrijke activiteiten laten wegvallen. Je bent vooral nog aan het werk....(meer)

  • ‘Doe je nog iets met theater?’ vraagt ze mij. We zijn op een feestje en ik heb net verteld in een ontmoeting dat ik mijn theateropleiding in Parijs heb gevolgd, bij Etienne Decroux, de vader van de moderne mime. Decroux is maar weinig bekend onder de niet-specialisten...(meer)

  • Ik vind het spannend om te gaan. Ik voel het aan mijn hartslag. Aan het einde van de gang is het links. Dat is wel zo rustig denk ik bij mijzelf, daar wordt ze niet gestoord. De deur staat open alsof ze mij breed welkom heet...(meer)

  • Ik geef een workshop ‘Stressvrij werken met Tijdsurfen’ voor een afdeling van de politie. Het vindt plaats in een hotel dat aan een riviertje grenst. Het hotel is een oude boerderij met meerdere omgebouwde schuren die sfeervolle zalen geworden zijn. De bouwsels hebben rieten daken en zijn omringd door statige oude bomen...(meer)

  • Omdat hij alleen is, wordt Lucky extra vertroeteld en mag naast en over ons op de bank trippelen. Zijn broertje Bobby is overleden. In die tijd is onze hond Gizmo nog jong. Mijn vrouw besteedt veel aandacht om beide dieren met elkaar vertrouwd te maken....(meer)

  • De zalen zijn gerangschikt naar thema. Een van de thema’s is lachen. Dat is opmerkelijk want in de 16de eeuw was het niet gebruikelijk om lachend afgebeeld te worden. Frans Hals maakte grofweg twee soorten schilderijen, op bestelling of voor z’n plezier...(meer)

  • Iedereen aait even over z’n kuif. Mijn kleinzoon is gezegend met een prachtige blonde krullenbos die parmantig zijn hoofd siert. Vandaag is zijn eerste verjaardag. Hij klautert dapper over en onder de benen van de familie door om een kastdeurtje open te krijgen. De sleutel steekt hij daarbij in zijn mond....(meer)

  • We zitten in het rustige deel van een chic restaurant op het Stadionplein. David leunt achterover en heeft zijn beide armen gespreid op de roodlerenrugleuning. Hij kijkt me met pretoogjes aan. ‘Oh,’ zegt de grondlegger van Getting Things Done ‘het enige wat ik wil is een leeg hoofd hebben...(meer)

  • Hoe goed ken je jezelf? Dat iedereen en dus ook ik met eigen patronen functioneert, begon ik te beseffen aan het einde van de tienerjaren. De keuzes die ik maakte waren vaak ‘anders’ dan wat van mij verwacht werd. Dat deed ik deels om af en toe te shockeren, deels omdat ik graag mijn eigen weg ging...(meer)

  • ‘Een vrij mens is iemand die zijn eigen pad kiest. In de bergen is dat net zo, daar kies je ook je eigen route.’ We zien twee mannen met skiën op de rug in een sneeuwlandschap. Ze klauteren over rotsen, vlak langs een afgrond. Er staat een gure wind. De bergen zijn in nevel gehuld...(meer)

  • Op een plankje staan drie fijne glaasjes. Elk glaasje heeft een dekseltje met een elegant knopje. Als je een glaasje van het plankje neemt is het net alsof je een cadeautje uitpakt. Mienco demonstreert ons hoe je het aanpakt. Meteen met je neus in het glas en dan snuiven is doodzonde. Het gaat hier om whisky of eigenlijk ‘new make spirits’, zoals hij de glasheldere drank noemt in zijn glas..(meer)

  • ‘Oh nee’ zegt ze en schudt haar handen voor haar gezicht, ‘voor het slapen gaan komt bij mij van alles naar boven wat ik nog moet doen. Ik heb last van angsten, moet je weten. Ja, heel vervelend. Ik probeer dan snel aan iets anders te denken zodat de angsten het niet overnemen, maar dat lukt niet zo goed.’...(meer)

  • Laatst kregen we op vrijdagavond een appje van onze bovenburen dat in het weekend de vloer een onderhoudsbeurt zou krijgen. We kunnen heel goed opschieten met de buren en helpen elkaar wanneer nodig. We nodigen elkaar uit op onze feestjes en lachen met elkaar. Maar nu schrok ik. Wij zouden zaterdagmiddag bezoek krijgen van onze dochter en die heeft een baby’tje...(meer)

  • Op afstand ben ik een leuke ondernemende jongen aan het helpen om zijn dag en taken beter te structureren, want dat is iets wat hij lastig vindt en waar hij graag een stap in wil maken. Zijn probleem van vandaag: hoe krijg ik mijn kamer op orde?...(meer)

  • 1250 paar ogen kijken omhoog. Een van beide trapezes zwaait als de slinger van een klok met de precieze regelmaat heen en weer. Een artiest hangt omgekeerd met z’n knieën aan deze houten balk. Aan de andere kant staan vijf artiesten. Het is de beurt aan Ruben...(meer)

  • Vanuit een vergeelde foto kijkt het echtpaar mij aan, allebei dragen ze hun beste kleren. Hij heeft een stoere houding en oogt wat onzeker. Zij zit vermoeid op een stoel. De man heet Naort en zijn vrouw Maria. Het zijn mijn overgrootouders....(meer)

  • Huilend kwam mijn broer thuis. ‘Berebere,’ bracht hij uit ‘Berebere is weg’. De mooiste knuffel die je je maar kunt bedenken, was onder de schijf van de draaimolen terecht gekomen. Wie de naam Berebere verzonnen heeft, weet ik niet maar ik vermoed dat het mijn broer zelf geweest is....(meer)

  • Deze week ontving ik onderstaande vraag bij een eerdere Wekelijkse Inspiratie, genaamd: ‘Knoop in de maag’. "Mede door de coronacrisis ben ik drie jaar niet naar de tandarts geweest. Met lood in mijn schoenen heb ik nu een afspraak gemaakt. Ik ben bang voor wat er komen gaat en schaam me ook. Heb je tips voor mij?"...(meer)

  • Hij heeft een kartonnen bekertje in zijn hand. Zonder bij de reizigers aan te dringen loopt hij door de metrowagen zijn bakje dan weer naar links dan weer naar rechts houdend. Als hij dichter bij mij komt, hoor ik hem een lied prevelen. Of is het een Indiase mantra die hij zingt? Als hij voorbijloopt kijk ik naar zijn kleren. Z’n spijkerbroek is gescheurd...(meer)

  • Als we emotioneel zijn, denken we niet goed na en flappen er zomaar wat uit, waar we later spijt van kunnen hebben. Wacht je een tijdje totdat je chagrijn gezakt is, kan er ineens ook begrip voor de ander ontstaan. Ik denk dat je meteen wel een voorbeeld kunt bedenken waarin je dat beleefd hebt....(meer)

  • Stampend met hun zware poten en rondtrekkend in grote kuddes doen ze de bodem van de aarde trillen. Hun bek lijkt op die van een koe waarmee ze de bladeren van de bomen trekken maar ook kunnen kauwen. De kop die uitsteekt boven het meters grote lijf ziet er verrassend vriendelijk uit...(meer)

  • We zitten in een kring in de Tuinzaal van klooster Samaya. De Tuinzaal is een uitbouw van het klooster met aan drie zijden hoge ramen en een ruim piramidevormig dak. Je hebt het gevoel midden in de tuin te zitten. In het centrum van de zaal staat een bloemstuk met dahlia’s. Daaromheen heb ik met de beeldzijde naar beneden de ‘Open je hart-kaarten’ gelegd....(meer)

  • Men zegt dat het meer dan 10 minuten kost na een onderbreking om weer op hetzelfde niveau van concentratie te zijn. John Cleese in zijn lezing over creativiteit zegt het preciezer: ‘Als ik een regie aan het schrijven ben voor een ingewikkeld stuk waarbij ik de emotionele toestand van meerdere personages in mijn hoofd heb, is een onderbreking funest’...(meer)

  • Ik zit op de bank. Naast mij zit een rank wit poesje met zwarte oortjes. Ze buigt haar kopje naar voren alsof ze onder de bank wil kijken. ‘Rraff rraff’ hoor ik. En opnieuw ‘Rrr…raf’. Het poesje naast mij draait zich om en kijkt aan de andere kant van de bank. Plots sprint een ander wit slank poesje voorlangs gevolgd door een derde. Het poesje naast mij hoeft niet te denken en springt...(meer)

  • ‘Kijk, hier moet het zijn’ zegt mijn vrouw. Ik zie een smal onverhard weggetje voor me dat in de schemer nog net zichtbaar is. Aan weerzijden duwen de bomen tegen het weggetje aan maar laten ons nog net door. Na een kilometer bos komen we aan bij een open plek waar een eenzaam huisje staat te wachten. Als ik de auto uitzet, horen we alleen maar stilte....(meer)

  • ‘Hallo, kijk mij eens aan, hier ben ik’ zegt hij tegen mij. Ik kijk hem aan en terwijl ik dat doe verandert hij van kleur. ‘Vind je dat ik er mooi uitzie?’ vraagt hij. ‘Wil je nu je vinger eens ergens op leggen, je mag zelf kiezen waar’. Ik doe wat hij vraagt. ‘Ah,’ zegt hij ‘goed gekozen!’ In een oogwenk verandert hij van vorm...(meer)

  • ‘Er is een school die zegt dat stress juist goed is. We hebben geen stressprobleem, we hebben een rust en herstel-issue’. Ben Owden kijkt mij glimlachend aan. ‘Wat vind je hiervan?’ vraagt hij. Het is een goede vraag. Deze gedachte kom ik vaker tegen. Men denkt dan: stress hoort erbij en is ook nodig. Zonder stress presteer je niet goed en kom je niet vooruit...(meer)

  • ‘Wie ben jij?’ vraagt ze mij terwijl ze haar zwarte haren naar de zijkant schudt. Ik kijk haar aan en zeg ‘Ik ben Paul, ik ben de broer van Pieter’. Ze is even stil. ‘Pieter is dood,’ zegt ze ‘Pieter is in de hemel’. ‘Als hij ons kan zien zou hij vast blij zijn te zien dat we met z’n allen samen zijn’, zeg ik. Ze knikt en zegt: ‘Pieter is mijn opa’ ...(meer)

  • ‘Houd je van koffie?’ vraagt hij me. ‘Ja, best wel’ zeg ik. Hij kijkt mij onderzoekend aan alsof hij probeert in te schatten in welke mate ik koffiekenner ben. Hij besluit voor vol te gaan en opent een kastje. Daar haalt hij een goudkleurig pakket uit dat hij eerbiedig door zijn handen laat gaan. ‘Deze komt uit Sumatra,’ zegt hij ‘het is mijn koffie préferé’...(meer)

  • Op de snelweg begint de radio zomaar uit zichzelf te praten: ‘Bij knooppunt Velperbroek zijn twee rijstroken afgesloten vanwege een ongeval. De vertraging bedraagt 20 minuten. Het verkeer wordt omgeleid.’ Knooppunt Velperbroek? Hola, daar ben ik bijna...(meer)

  • ‘Tjok, tjok, tjok’, in een regelmatig ritme lopen de oude mannen de steile straat omhoog. Daar is een bocht. Achter de bocht gaat de weg over in een stenen trap. Ook die gaan zij omhoog. ‘Tjok, tjok, tjok.’ We zijn in een bergdorpje in Sardinië. In dit dorp en nog een paar buurdorpen is het aantal honderdjarigen vele malen groter dan elders. Hoe kan dat?...(meer)

  • Ik lig zo stil mogelijk. Mijn dochter staat achter me. De vrouw naast mij is met allerlei apparatuur bezig. Ze koppelt een lange blauwe plastic slang aan een stuk gereedschap. ‘Lig je goed?’ vraagt ze. Ja, ik lig goed. Dan voel ik de naald op mijn huid. Het is eerder een krassend gevoel, terwijl ik een prik verwachtte. Ik adem diep uit en ontspan me...(meer)

  • ‘Ik zit er pap’ staat onder de foto. Op de foto staat mijn dochter, glimlachend en met haar duim omhoog. De foto schiet mij tientallen jaren terug in de tijd. Het is precies het plekje waar ik ook zo vaak heb gezeten. Het lijkt een vergeten plekje, want er staan nog steeds geen drommen toeristen om mijn dochter heen om daar het ultieme selfie te maken...(meer)

  • Het voelt wat onwennig aan, die harde tegels onder mijn voeten. In de zentempel waren alleen onverharde paden. Hier vliegt er een helikopter over. Even later hoor ik een ambulance. In Amsterdam zijn het achtergrondgeluiden waar je nauwelijks van opkijkt, maar voor mij voelt het als inbreuk op de stilte die nog in mijn binnenste is....(meer)

  • We lijken wel de dwergen uit het sprookje van sneeuwwitje. Achter elkaar lopend en met schoppen over de schouder beklimmen we de heuvel. Links en rechts zijn door de storm omgewaaide bomen. We volgen een kleine bergbeek die uitkomt bij een gebouwtje. Achter dat gebouwtje ligt een bijzonder belangrijke plek van de tempel die maar weinigen kennen....(meer)

  • We staan achter de deur van de eetzaal. Binnen is geroezemoes, buiten de zenuwen. Het is de feestavond en ik sta hier met alle gelegenheidsacteurs te wachten op mijn beurt. Naast mij staat Jade. Jade is 5 driekwart jaar oud zegt ze zelf en een wijs en levendig meidje. ‘Ik ga zingen,’ had ze me gezegd ‘Dance Monkey’...(meer)

  • ‘Nemen we de route via de weg of door het bos?’ We zijn het erover eens dat we door het bos gaan. Als je hier op een stil moment komt, kun je goed herten ontmoeten. We klauteren langzaam omhoog. ‘Hier gingen we vroeger met de kinderen langs,’ zeg ik ‘iets verderop is een grote mierenhoop...(meer)

  • Ik word wakker van het geluid van het beekje. Het is alsof het beekje praat. In het Frans is daar een uitdrukking voor: le murmure de la rivière. Ik stap uit mijn tent en zie mijn oude vriend de beuk staan. Hij heeft een dikke afgebroken stuk stam dat op de grond ligt te vergaan...(meer)

  • ‘Ik heb een lichte wandeling gevonden,’ zeg ik tegen mijn vrouw ‘we hoeven slechts 300 meter te klimmen.’ Aan het begin van onze vakantie met de blauwe bus doen we het rustig aan, hebben we afgesproken. Inlopen, noemen de klimmers dat. Ik heb zelf ook lichte schoenen aangetrokken en Gizmo is wat blij dat hij los mag lopen op het wandelpad...(meer)

  • Ik kijk uit het raam naar beneden. Diep onder ons ligt de bedding van de bergbeek. We zitten in een bus die men gemeend heeft felroze te moeten kleuren. De chauffeur doet dit parcours dat voor auto’s verboden is, meerdere malen per dag en hij hanteert een hoog ritme. Liniaalprecies striemt hij langs de afgrond...(meer)

  • Ik zit aan ons tafeltje dat net nog ontbijttafel was. Oh ja, denk ik bij mijzelf, mijn boek. Ik duik in onze blauwe camper en vind het boek. Een leeg blaadje van een notitieblok geeft aan waar ik gebleven ben. Het voelt vertrouwd, maar ik realiseer mij dat dit zich voordoet vanwege een speciale reden. Het is alsof ik tien, vijftien, twintig jaar teruggezet word in de tijd...(meer)

  • We zitten onbeweeglijk stil in zenmeditatie, midden in de stad met alle ramen en deuren open, want het is bloedjewarm. Geen zucht wind, alleen maar hete lucht en een fluitende merel. Dan horen we boven ons gestommel, een balkondeur gaat open en een jong kindje laat ongeremd haar vreugdekreten los...(meer)

  • ‘Maar papa, als ik dan wel m’n best gedaan heb, zie je het niet eens’. Die kwam binnen! Zodanig dat ik het nu nog weet. Mijn dochter was misschien 10 of 12. Ik had haar voor de zoveelste keer gemaand haar jas of tas op te ruimen. ‘Maar papa, je ziet het niet eens als ik het wél gedaan heb’. En dat was waar....(meer)

  • Het was in meerdere opzichten een memorabele reis. Niet zozeer om wat er gebeurde, want er gebeurde niet zoveel, maar door het perspectief dat zich opende. Ten eerste kwam ik terug op oude grond waar zich een flink en belangrijk deel van mijn leven afspeelde, een stuk land bezaaid met herinneringen...(meer)

  • ‘Mag ik je vragen hoe het gebruik van je intuïtie zich verhoudt tot een planning? Bij grote projecten is er altijd een planning. In mijn rol als professor moet ik een semesterplanning maken, die ik vervolgens gebruik voor de wekelijkse planning. Moet ik hiermee stoppen en gewoon op mijn intuïtie vertrouwen?’...(meer)

  • Ik ken haar al best wel lang. Graag wilde ze meedoen aan de driedaagse ‘De Innerlijke Metamorfose’ in een klooster. Maar ze liet het afhangen van het moment. Dit keer was het dan gelukt. Ze kwam wat later binnen omdat het vervoer niet zo gemakkelijk te regelen viel, en dus waren alle ogen op haar gericht toen ze binnenkwam. Zijzelf kan niet terugkijken, want ze is blind...(meer)

  • ‘Ha, nu heb ik het,’ roept Vero uit ‘wacht ik schrijf het even op’. Dan vertelt ze over de sketch die ze gaat doen met haar moeder en haar broer. De familiegeschiedenis gaat terug tot in de prehistorie en we zien het gezin evolueren in het stenen tijdperk. De broer van Vero gelooft al helemaal in zijn rol en antwoordt met een instemmende grom...(meer)

  • Als ik de trap afdaal naar de vestiaire van onze zendojo, valt mijn oog meteen op de cover van een tijdschrift van Phoenix opleidingen: een man met brede schouders in een net pak met stropdas en daarboven een wolvenkop. Het draagt de titel: ‘Het beest in ons, temmen of loslaten?’...(meer)

  • Pas als het al te laat is, kom je erachter: ‘Oh, weer niet gezien, daar had ik echt anders kunnen reageren’. Ik ga je het eerste geheim onthullen dat psycholoog en relatiedeskundige Huub Buijssen als tip geeft om kritiek te beantwoorden in zijn boek 'Nu begrijp ik je'. Liever zie ik het niet als een tip trouwens, maar als wijsheid...(meer)

  • ‘Ik zoek een partner die rustig en kalm is. Die zelfverzekerd is en weet wat hij wil. Een partner die origineel is, niet zo’n doorsnee type.’ Wat is daar nou mis mee zou je zeggen. Nou, het is goed om je meteen ook te realiseren dat elke eigenschap een schaduwkant heeft...(meer)

  • We kijken naar de voorstelling Grind van Kommil Foo. De twee broers trekken aan de tijd, ze scheuren de tijd uit elkaar. Hun opa spreekt door hun monden de zaal toe. Hij vraagt of zij willen zeggen aan het publiek dat het hem spijt. De grootvader was een gokverslaafde en bracht het kinderrijke gezin in grote armoede. De broers laten een pijnlijke stilte vallen...(meer)

  • We bevinden ons in het voormalig klooster Samaya dat net onder Utrecht ligt, midden in het boerenland. Wij gebruiken de tuinzaal, het lijkt alsof je midden in de tuin zit. De kippen scharrelen rond het gebouw, schapen staan wat verderop. Alleen al van het klooster kom je tot rust....(meer)

  • Verwerken doe je niet met je ratio maar met je voelende systeem. Je dient de pijn te voelen. Na de pijn en het verdriet, komt de leegte. Tijdens de leegte is er een zaadje in de aarde gevallen en een plantje aan het kiemen: het verlies krijgt wanneer het verwerkt is, betekenis...(meer)

  • Ik sta op een bruggetje. Ik ben niet zo goed in minderen. Dan moet ik elke dag opnieuw moeite doen en mij iets ontzeggen. Maar ik kan wel stoppen. Stoppen is helemaal niet zo’n ding. Het leven ziet er aan de andere kant van de alcoholrivier nog steeds feestelijk uit. Zeker als je daarnaast ook nog mediteert en danst...(meer)

  • Het gaat om het onderhouden van een goed werkend en gezond systeem, waarbij problemen worden getransformeerd naar levenservaring en innerlijke kracht.....(meer)

  • Een niet-opgevoede telefoon laat in gezelschap ongegeneerd boeren en scheetjes, valt je in de reden en geeft je informatie waar je nooit om gevraagd hebt....(meer)

  • Bijna iedereen ervaart dat je te weinig tijd hebt. Wanneer jouw reactie daarop is om te proberen effectiever te worden, krijg je het nog drukker. Maar wanneer je leeft en werkt vanuit rust, gaat jouw tijdslijn ineens vloeiend lopen, als vanzelf...(meer)

  • Geweldloze communicatie volgens de methode van Rosenberg toepassen is net als het aanleren van een nieuwe taal. In het begin kan het gekunsteld overkomen. Wat wel indruk op mij maakt is hoe puur deze taal is. Er is nergens een verwijt...(meer)