Een reis door de tijd

Een meisje drukt zich stevig tegen haar moeder aan: ‘Ik ben bang, mama’. ‘Er gebeurt niks,’ zegt de moeder ‘het is allemaal maar alsof’. Een gehelmde acteur op een beeldscherm begeleidt ons. ‘Maak nu je stoelriemen vast’. De 25 deelnemers gehoorzamen netjes. Onze stoelen beginnen te trillen en schokken. We zijn een tijdreis begonnen. We suizen met de lichtsnelheid door de tijd, 67 miljoen jaar terug vertelt de acteur ons. De landing blijkt voor deze man op het scherm heftiger dan voor ons. Struikelend weet hij zich weer op het beeldscherm te manoeuvreren. Hij maant ons naar een open plek in het bos te gaan. We weten al wat er komen gaat maar toch is het leuk.

Reddingsactie
Links zien we een jonge tyrannosaurus rex kwispelen tussen de struiken. We horen en voelen diep gestamp, alsof heipalen in de grond worden gedrild. Rechts verschijnt een reusachtige kop. De kop is net zo groot als het lichaam van een volwassene. We mogen van de acteur niet praten want dan ontdekt Rex ons. Maar ondanks onze zorg lijkt hij ons toch geroken te hebben. De reusachtige kop draait onze kant op. Het dier brult en spert zijn muil open.
De acteur roept in paniek dat wij op de rode knop in de hoek moeten drukken. Een klein kindje op de arm van haar moeder klaart de klus. Er opent zich een gang waardoor wij gewoon slenterend weer naar het Nu mogen lopen, het museum Naturalis.

Doorkijkje
Het museum zelf is ook een excursie. Je wandelt langs een oneindige rij vissen, zoogdieren vogels en reptielen. De vloer onder je stijgt telkens een beetje. Nog hoger kom je in zalen met skeletten van dinosauriërs. Op de hoogste verdieping is er een hele kudde Triceratops, een soort gigantische neushoorns maar dan met drie hoornen en een brede kraag in de nek. Het schijnt de voorkeursprooi van T. Rex te zijn geweest.
Ik weet niet of het zo bedoeld is maar door de opstelling maak je een omgekeerde reis in de tijd. Je krijgt als het ware een doorkijkje in het leven op aarde. De diversiteit was er bij de dino’s al net zoals later bij de zoogdieren. Na de grote meteoorinslag was het gedaan met de dino’s maar niet met de enorme levenskracht van onze planeet.

De mens
Eén dier is dan niet afgebeeld en dat zijn wij zelf. Wij die ook een grote transformatie teweegbrengen op deze planeet. Ondanks onze goede bedoelingen en pogingen, doen we allemaal samen lang niet voldoende om deze ontwikkeling te keren.
Mijn wens zou zijn voor dit jaar en de komende jaren dat we het lange termijn belang kunnen laten voorgaan boven korte termijn profijt. Dat kan alleen als we dit zowel op kleine voet als op grote schaal doen.

Ik wens zowel aan jou als aan de aarde alle goeds voor het nieuwe jaar!