
14 aug Is that your dad?
‘Hé pap, je wordt genoemd in The New Yorker’ schrijft mijn dochter me in een appje, gevolgd door een link naar het artikel. ‘Hoe weet jij dat nu?’ vraag ik. ‘Een collega stuurde het mij door.’
The New Yorker is een wekelijks magazine met een oplage van meer dan een miljoen. Het artikel is van de hand van Joshua Rothman en heet: ‘Waarom voelen we ons zo gekweld door de toekomst?‘. Hij noemt het ‘the fresent’, de ‘future-present’. De toekomst perst zich door alle poriën heen naar binnen in het huidige moment, zowel al die taken en klusjes die je nog moet doen als ook de doemscenario’s die je hebt over klimaatcatastrofes of dat AI ons leven gaat dicteren.
Laat de kust los
Ineens voert hij mij op, de zenmonnik Paul Loomans: ‘Duw je bootje los van de kust en surf over de golven van tijd met vertrouwen en intuïtie als gids.’ Joshua Rothman heeft het over Time Surfing: The Zen Approach to Keeping Time on Your Side, de Engelse versie van Ik heb de tijd, een handleiding in Tijdsurfen. Hij gelooft zonder meer dat het idee juist is maar stelt zich de vraag of het wel samengaat met de toekomst waar we naartoe razen en die we het liefst willen negeren.
Is that your dad?
‘Ping’, daar komt alweer een appje van mijn dochter. ‘Is that your dad?’ Een andere vriendin wijst mijn dochter dit keer op een podcast van The Guardian waarin ik ook word aangehaald.
Dit keer betreft het een interview met Oliver Burkeman, de Engelse schrijver van de bestseller Four Thousand Weeks (het aantal weken dat een leven telt als je 77 jaar oud zou worden). In zijn nieuwe boek Mediation for Mortals draagt het 11de van de 28 hoofdstukjes (elke dag eentje lezen!) de titel: ‘Go to the shed’, ‘Ga naar het schuurtje’.
Op het juiste moment
Dit verwijst naar het advies dat ik geef in Ik heb de tijd, een handleiding in Tijdsurfen om een overvol schuurtje dat schreeuwt om opgeruimd te worden, eerst te gaan verkennen, zodat het je eigen wordt. Je hebt dan nog niets gedaan maar het knaagt niet meer aan je.
Het zit nu in je systeem en oplossingen zullen zich vanzelf aandienen: die oude bloempotten kunnen bij het grofvuil, dan neemt iemand ze wel mee. En die oude fiets mag een vriend meenemen die van klussen houdt.
Het schuurtje staat symbool voor veel zaken die in de toekomst op ons afkomen: Ga kijken, je hoeft nog niets te doen. Als je gaat kijken, neemt dat de druk van de ketel. Ook verdwijnt het verwijt dat je maar niets doet. Je weet precies wat je wilt doen en wacht op ‘het juiste moment’ om het uit te voeren.
Leuk dat deze principes nu ook in Engelstalig gebied ontdekt worden.