Blij met niets

14 aug Blij met niets

Als ik uitstap bij metro Crimée ben ik er al bijna. Onder zo’n mooi Jugendstil poortje door dat de Parijse metrouitgang siert, dan rechtdoor tot de hoek van de straat en rechtsaf.
Als ik naar het gebouw waarin ik woon kijk, geloof ik mijn ogen niet. Ik laat mijn rugzak van mijn rug afglijden en mijn ogen tastten de wanden af. Alle ramen zijn dichtgespijkerd. De entree naar het binnenpleintje met zijn statige groene poort is geblokkeerd. Achter de muren is het stil. Waar het voordien nog gonsde van bedrijvigheid, is nu een lege huls overgebleven. Ik ga op mijn rugzak zitten en begrijp niet hoe het kan dat ik dit niet weet.
Ik kom net terug van het zenzomerkamp. In de rugzak zit mijn zenkussen, wat kleren en mijn necessaire, zoals ze in Frankrijk symbolisch de toilettas noemen: het hoognodige. De rest van mijn schamele bezittingen bevond zich achter de dikke poort, in mijn kamer op de eerste verdieping van dit gebouw.

Drie bij vier meter
Gedurende enige jaren had ik in verschillende ‘chambres de bonnes’ gewoond. Dat waren kamertjes die vroeger voor het personeel bestemd waren, met een kraantje in de hoek en toilet op de gang. Ze waren niet groter dan 3 bij 4 meter en hadden een dakraampje om naar de wolken te kijken. Ik liet mijn buitendeur open staan zodat ik ook het licht uit de gang erbij had.

Maar nu woonde ik sinds twee jaar in een door activistische jongeren gekraakt leegstaand bedrijfspand met woonruimte op de etages. Ik kreeg een gulle ruimte op de eerste verdieping, met houten vloer en vele muizen die ik in een kooitje liefdevol opving en naar het park bracht. Tijdens het zenzomerkamp mocht Pierre in mijn woning zijn. Pierre was dak- en geldloos en mocht van de woongroep in een gemeenschappelijk benedenruimte zijn slaapzak uitrollen. Je kon het wel ruiken als hij er geslapen had.
‘Waarom heeft niemand mij gezegd? Waar is Pierre? Waar zijn mijn spullen?’

Rigoureuze keuze
Enige dagen later heb ik Pierre gevonden en sta met hem bij een depot. Na legitimatie krijg ik een aantal vuilniszakken overhandigd. Daarin bevinden zich mijn platenspeler, mijn boeken, borden en kopjes en kleren. Veel dierbaars is kapot. Tranen schieten mij in de ogen maar ik laat niets merken.

Ik slaap in onze theaterbus. Die is opgehoogd waardoor er plaats is voor een brede matras in een soort van gleuf boven het stuurgedeelte. Je klautert omhoog via de bank en een kastje. Ik praat met vriend Jörn. Ik ben vastbesloten om anderen niet op te zadelen met mijn gedoe. Buiten voor zijn woning halen we de vuilniszakken leeg. Samen scheiden we het noodzakelijke van wat ik kan missen. De laatste categorie geef ik weg. Nog jarenlang zal ik spijt hebben van de rigoureuze keuzes die ik toen maakte. Mijn prachtige boek over theaterschmink, mijn twee dikke yogaboeken…

De shock incasseren
Als ik terugdenk, vond ik het toen een uitdaging: met zo min mogelijk bezittingen te kunnen leven. Je hebt al dat materiele toch niet nodig!
Van de nood had ik een deugd gemaakt. Maar het deed daardoor niet minder pijn.

Hoe verwerk je zoiets? Hoe verwerk je verlies?
Momenteel lees ik een boek van psycholoog Huub Buijssen over communicatie. Hij stelt dat mannen en vrouwen anders omgaan met verlies. Vrouwen willen erover praten. Mannen verwerken verlies doorgaans in hun eentje en gaan hard werken. Daarom zouden ze elkaar vaak niet begrijpen en kan een gemeenschappelijk verlies leiden tot het uit elkaar groeien.

Ik denk dat nog voordat je deze verschillen constateert, je eerst iets anders moet realiseren: verwerken doe je niet met je ratio maar met je voelende systeem. Ik diende de shock van het verlies van mijn woning en mijn spullen te incasseren. Het helpt voor geen meter om uren te praten over hoe erg dit is en wat ik allemaal wilde met mijn ruimte en hoezeer ik aan die ruimte verknocht was. Ik dien de pijn te voelen.
Praten helpt alleen dan als het is om de emotie aan de oppervlakte te brengen en deze vervolgens te durven voelen. Na de pijn en het verdriet, komt nog de leegte. Maar al tijdens de leegte is er een zaadje in de aarde gevallen en een plantje aan het kiemen: het verlies krijgt wanneer het verwerkt is, betekenis. Het verlies transformeert zich in iets anders, in mijn geval in het blij kunnen zijn met kleine dingen. Wat een rijkdom!

Workshop ‘De Innerlijke Metamorfose in zelfbeeld en emoties’ via Zoom
Dinsdag 11 april a.s. start er een workshop ‘De Innerlijke Metamorfose in zelfbeeld en emoties’ via Zoom. In deze workshop dalen we af in de kelder van de emotionele wereld. Het is geen enge plek. Het is een dankbare plaats. Emoties zijn een zorgvuldig systeem dat ons waarschuwt voor gevaar en helpt bij verlies.
Het doet ons ook opspringen van vreugde en warm worden van binnen bij liefde.
In de werking van het emotionele systeem kan wrijving ontstaan. Dat gebeurt wanneer wij niet durven of willen voelen en in plaats daarvan met onze ratio aan de slag gaan: ‘Ach ik moet er maar niet meer aan denken. Er zijn nog veel ergere dingen in de wereld’.
De ratio is als een plaat met een groef erin: hij blijft zichzelf maar herhalen. Door te durven voelen echter zetten wij het proces van verwerking in gang. En openen we de deur naar een nieuwe fase, die van betekenis.

Info en meedoen ‘De Innerlijke Metamorfose, in zelfbeeld en emoties´ 

• Workshop online via Zoom
• Aanvang di. 11 april 2023
• 6 avondsessies van 2 uur
• Er zijn nog enkele plaatsen vrij in de middagsessie van 16.30 tot 18.30 uur.
  
• Je ontvangt na elke les de Powerpoint en een samenvatting van de sessie
  
• Slechts 8 deelnemers per groep, dus veel persoonlijke aandacht en begeleiding

Reacties
Het liefdevol observeren van oude patronen in plaats van deze te bekritiseren is voor mij een echte eyeopener geweest. De inzichten met betrekking tot mijn zelfbeeld hebben ervoor gezorgd dat ik nu veel positiever naar mezelf kijk.
Bibeth Gerritsen, Verander manager

De workshop heeft mij inzicht gegeven in moeilijke energievretende emoties en hoe met emoties op een zachte, begripvolle manier om te gaan, waardoor ze verbleken. De eenvoud van de uitleg door Paul en de inzichten die ik heb gekregen in deze complexe materie hebben mij geraakt. De handvatten die gegeven worden zijn direct bruikbaar..
Annemiek Even, Arbeidsdeskundige

De workshop was heel fijn. Er vallen weer een aantal puzzelstukjes op hun plek als het gaat om mijn zelfbeeld en beter omgaan met mezelf en de daarbij behorende (soms wat onstuimige) wereld aan emoties. De cursus thuis via Zoom kunnen volgen was heel fijn.  
Wendy Busse, Onderwijsassistent