
19 okt Blokken suizen door de lucht
‘Help, help’, roept mijn vrouw, ‘daar komt een muur op mij af. Ze springt naar rechts, bijna tegen een echte kast aan. ‘Blijf staan’, gilt mijn dochter, ‘je moet blijven staan’.
‘Nu komt de muur van de andere kant’, schreeuwt mijn vrouw en springt naar links, dit keer botst ze tegen een tafel. ‘Ga naar achteren’ roept mijn zoon, ‘twee passen naar achteren’. Vervaarlijk zwaait mijn vrouw met haar armen door de lucht. ‘Je doet het goed’, moedigt mijn zoon aan.
Blokken die naar voren suizen
Op zijn forse beeldscherm zien wij blokken naar voren suizen. Met twee Jedi zwaarden doorklieft mijn vrouw ze dapper. Fleng en zwoef, bewonderend zie ik hoe het ene blok na het andere in tweeën uiteenvalt en wegbuitelt. Als de aliens ons aanvallen, zal dit huis tot de laatste steen verdedigd worden, denk ik bij mijzelf. Opnieuw slaakt ze een gil. Weer komt er zo’n wand aansuizen, als een hogesnelheidstrein die een kaarsrechte streep door een landschap trekt. ‘Au’, roept ze nu ze tegen de kast is aangesprongen. Dat van die aliens moet ik toch herzien denk ik. Dan is het potje over. Mijn vrouw doet de bril af en staat te trillen op haar benen.
‘Je deed het goed’, zegt mijn zoon, ‘maar je hoeft niet zo bang te zijn voor die muren. Een kleine beweging opzij is ook al voldoende. Nu doet hij de helm op. Hij zet het spel op een ander level. Er zijn daar veel meer blokken. Ze hebben pijltjes die de richting aangeven waarin hij ze dient te doorklieven. De blokken komen in grotere snelheid en er zijn ook meer suizende wanden. Als een echte samoerai zwaait hij met de zwaarden. De wanden ontwijkt hij met een kleine stap opzij.
Je moet wel bewegen, papa
Dan ben ik aan de beurt. Ik meen het inmiddels begrepen te hebben, zet de VR-bril op en bevind mij in een 3D landschap met vuurwerk boven mijn hoofd en harde trommels die mij voorbereiden op wat komen gaat. Ik krijg de zwaarden aangereikt door mijn zoon. Een rode en een blauwe. Ha denk ik, je hoeft helemaal niet zoveel moeite te doen. Met kleine polsbewegingen snijd ik de blokken door. Met een klinkje van mijn hoofd ontwijk ik de wanden. Dan hoor ik van ver roepen. ‘Je moet wel bewegen, papa, zo krijg je geen punten’. He, wat? ‘Groter, papa’, je moet bewegen’. Ik volg de aanbevelingen op en sta verwoed blokken door te slaan terwijl meester Yoda in mijn fantasie zijn wenkbrauwen fronst en glimlacht om deze leerling die alles nog moet leren.
Als ik mijn helm afzet, legt mijn zoon mij uit. ‘De speler zal altijd proberen het spel te spelen met een minimum aan energie’, zegt hij, ‘maar daarmee verdwijnt ook een stuk van het spelplezier. De uitdaging van de makers is dan ook het spel zo te ontwerpen, dat deze zijpaden niet beloond worden.’ Je krijgt in dit spel punten voor de beweging die je maakt. Een kleine slappe beweging levert nauwelijks punten op, een ferme zwaai daarentegen doet 100 punten naar de hemel opstijgen.
Mijn zoon heeft een VR-bril mogen lenen van een vriend op school. Het was al lang een grote wens van hem maar die dingen zijn verrekte duur. Ik kan zijn wens nu goed begrijpen.
Angsten overwinnen
Na het spel ontstaat discussie. We hebben het over mijn vrouw die de wanden veel reëler lijkt waar te nemen dan de anderen. Hoe kom je over die angst heen? Ík zeg: ‘Merk je dat je verkrampt?, je kunt proberen die verkramping los te laten’. Mijn zoon zegt: ‘Die blokken kunnen je niets doen. Laat er maar eens een door je heen gaan. Dan snap je dat het maar een tekening in de ruimte is.’
Grappig, denk ik bij mijzelf, hier zien we twee van de onderwerpen van De StressOntknoping aan het werk. Namelijk hoe je omgaat met angsten en hoe je goed communiceert. In dit geval zijn beide aan de orde. Je dient én kennis te hebben van emoties maar ook het goed weten te brengen. Iemand die bang is, laat zich niet zo gemakkelijk ompraten. Het helpt niet om te zeggen: ‘je hoeft er niet bang voor te zijn, het zal je niks doen’. In eerste instantie is het belangrijk de ander te bevestigen: ’Ik snap dat het bij jou lijkt alsof het echt is en je ervan schrikt’. Door te argumenteren vergroot zich de weerstand alleen maar. En wat emoties betreft, zat mijn zoon juist. Je doelbewust blootstellen aan waar je bang voor bent, werkt veel beter dan het telkens onverwacht tegenkomen.
Hoe je iemand die emotioneel is tot rust kunt brengen
In de workshop Assertiviteit en Heldere Communicatie trainen we zulke situaties met rollenspel. Na vijf avonden weet je
• Hoe je iemand die emotioneel is, tot rust kunt brengen
• Wat de mooiste vorm van communicatie is, waardoor je iemand anders echt ontmoet
• Hoe anderen rekening met jou gaan houden, door een kleine aanpassing in jouw communicatie
• Hoe je iets kunt aankaarten zonder in een vervelend welles nietes te belanden
In een training zijn slecht acht plaatsen beschikbaar, want persoonlijke begeleiding staat hoog in het vaandel.
In de workshop die start op 19 nov. zijn nog enkele plaatsen van 16.30 tot 18.30 uur. Inschrijven
De training van 19.30 tot 21.30 uur is vol.
Epiloog
Opnieuw neemt mijn vrouw de zwaarden op. Ze vindt de muren nog steeds eng, zegt ze, maar behendig weet ze de wanden te ontwijken en tegelijk naar de blokken te meppen. Mijn zoon kijkt goedkeurend en hoeft niets te zeggen.
Lutgart
Geplaatst op 11:21h, 20 oktoberWat je ook schrijft Paul, je weet steeds te boeien. Helder geschreven en zeer inspirerend. Daar dank ik je voor.
Monique
Geplaatst op 13:03h, 20 oktoberMooi stukje weer, Paul! Ik dacht eerst: dat is wel een heel gevaarlijke verbouwing, waar jullie in zitten. Maar gelukkig is het een spelletje. Als lunchpauze-inspiratie neem ik mee: mijn angst aankijken is beter dan ervoor wegkijken. En dan blijkt het altijd mee te vallen…
Fijne dag, groetjes Monique 🌷