De schommel

14 aug De schommel

‘Zullen we ook nog even naar buiten gaan?’ vraag ik aan mijn vrouw. We zijn in het muziekgebouw aan het IJ. Voor het gebouw is een groot terras. Na het concert is het nu nacht geworden. Er komt een boot langs gevaren. De donkere contouren van het schip hebben iets geheimzinnigs. Alleen de lampen voor en achter laten zien hoe lang het schip is. We zien de honderden lichtjes van Amsterdam Noord aan de overkant. Het is fris buiten maar nog steeds aangenaam. ‘Kijk,’ zegt mijn vrouw ‘een pier’. Voor ons ligt een lange reep staal die in de nacht lijkt te verdwijnen. ‘Wat zou er aan het einde zijn?’ vraagt mijn vrouw. ‘Niks waarschijnlijk,’ grap ik ‘laten we maar gaan kijken’. We lijken over het donkere water te lopen. We slenteren nog iets verder en dan ineens houdt de pier op, midden in het water. Er is geen hekje, geen trapje, alleen maar niets en water.

Een sirene
We moeten allebei lachen. Je hebt hier nog maar één verdere mogelijkheid en dat is het water in plonzen. We kiezen voor de andere optie en draaien om. Daar zien we nu pas schommels hangen. ‘Zullen we?’ zegt mijn vrouw. Even later zijn we beiden aan het schommelen. Om ons heen alleen maar stilte. Dan klinkt er een hoge stem die zacht begint te zingen. Het lijkt wel een sirene die ons verleidt met haar mee te deinen. Zo lang wij schommelen, klinkt de stem. De stem en de schommel roepen een herinnering in mij op. Mijn vrouw en ik kenden elkaar nog maar net. Boven op een wei in de Zwitserse bergen stond een schommel. We klommen er met z’n tweeën op en schommelden tijdloos. De haren van mijn vrouw wapperden in de wind.

Als onze schommel tot rust komt, verdwijnt ook de stem van de sirene. Mijn vrouw geeft mij een arm op de terugweg naar de realiteit.

De Innerlijke Metamorfose
Als ik het thema emoties behandel in de workshop ‘De Innerlijke Metamorfose’ ruim ik ook een flink en dapper plekje in voor de positieve gevoelens. Het is een kwestie van de gelegenheid zien en je laten meevoeren.