Durf

25 jun Durf

Als ik zijn kamer binnenkom, merk ik meteen dat het anders is. Ik loop naar hem toe, begroet hem en vervolgens kijken we elkaar lang in de ogen. ‘Hoe gaat het?’ vraag ik hem.
Langzaam verschijnen de letters op het beeldscherm. ‘Op en af’, staat er. 

Als Jeroen ‘op en af’ zegt, vermoed ik dat er meer af dan op is.
‘Wat gaat er niet goed’, vraag ik. Opnieuw verschijnen de letters traag op het scherm, voordat het hele antwoord zichtbaar wordt. ‘Ik ben bang’ staat er.
Ik val stil. Al vaker heb ik geprobeerd mij in te leven in zijn onbeweeglijke lichaam in de stoel dat volkomen afhankelijk is van zijn omgeving. Ik weet dat hij achteruit gaat. Ik weet dat hij zo kan moeten hoesten wat hij dus niet kan, dat hij bijna stikt. Ik denk aan de lange uren dat hij alleen is in dat roerloze lichaam.
Ik weet ook dat mijn beste woorden niet kunnen helpen en ik kom niet verder dan: ‘Ja, Jeroen, dat snap ik’.

Opnieuw reigen de letters zich aaneen op het scherm. ‘Wil je mij vasthouden?’ staat er.
Ik pak zijn handen en leg ze in de mijne. Zo blijven we zitten. 
Ik praat over voetbal, over muziek, over nieuwtjes uit mijn leven. Meestal ontstaat dan een humorvolle uitwisseling met directe onomwonden vragen van Jeroen. 
Nu zie ik hem vechten tegen de morfine, die hem de slaap in trekt, terwijl hij bij mij wil zijn.
Na een tijd wint de slaap telkens meer terrein. ‘Ik ga weer eens opstappen’, zeg ik tegen Jeroen na vele stille minuten, om hem rust te gunnen.
Het scherm wordt weer actief. Zijn ogen schrijven: ‘Blijf nog even’.

Ik vind het zo moedig van hem dat hij durft, dat hij durft te vragen. De laatste jaren bestaat zijn wereld uit steeds grotere afhankelijkheid. Dan doet de omgeving al zoveel, dat vragen lastig kan voelen. Maar zou hij dit niet aanvaarden, zou hij niet durven te vragen, zou het pas echt lastig en oncomfortabel worden. Ik ben blij dat hij vraagt. Ik ben blij omdat het ons in evenwicht brengt.

Zo vroeg hij in eerder stadium om voor hem te koken en kreeg ik nauwkeurige instructies. Of vroeg hij mij om de takel te hanteren om hem van de stoel op de wc te helpen, erop vertrouwend dat ik dat ding wel zou weten te bedienen met hem erin hangend. Wat met enig proberen ook zo was. Of nog eerder om, ik op de fiets hij op zijn scootmobiel, naar een meertje te rijden en hem daar uitkijkend over het water een sigaret te laten roken. 
Op pad gaan met de zekerheid dat we obstakels tegenkomen en met het vertrouwen dat het wel gaat lukken. Zo bleef zijn wereld die zich steeds verder vernauwde, een avontuurlijke vrije ruimte, waarin we van alles hebben ontmoet, maar vooral elkaar!

Vaarwel Jeroen, ik draag je voor altijd in mijn hart.