Een dag in de Zentempel

12 aug Een dag in de Zentempel

Als ik mijn tent opendoe, kijk ik uit op een beekje dat geflankeerd wordt door oude beukebomen. Beukenbomen hebben iets voornaams en zijn tegelijk grillig. Ze lijken zo uit een sprookjeswereld te komen. De boom het dichtste bij mij heeft een dikke afgebroken tak, of is het een extra stam die zich verenigd had met de dikke stam? De tak ligt half vergaan op de grond. Het groene bladerdek van de boom vormt een breed schaduwrijk scherm.
Het beekje is fris om niet te zeggen koud en in plaats van een douche, dompel ik mij ’s ochtends onder in het riviertje en blijf dan liggen zo lang als ik het kan volhouden.
Het is een kleine wandeling om vanuit de gebouwtjes van de tempel hier te komen. ’s Nachts loop ik in m’n eentje onder de sterrenhemel, nergens is een streep kunstlicht te zien dat het beeld zou verstoren. Telkens weer stop ik even om omhoog te kijken. Wat een geschenk om op deze plaats te zijn!

Het ritme van de zentempel

In de tempel wordt het ritme van de dag aangegeven met geluiden. Het hout roept je naar de meditatie, het metaal naar de maaltijd en twee blokken hout die rustig tegen elkaar aan geslagen worden geven het begin van de nacht aan.

Alle taken die nodig zijn om de tempel te doen functioneren, worden door de deelnemers zelf uitgevoerd. Zo vormt de tempel met haar bewoners een organisch geheel, waar elke deelnemer een wezenlijk onderdeel van is. Afgelopen dagen hebben we met Olivier, Angie, Cecile en Gabriel in de ochtend de nieuwe bosaanplant onderhouden. Het is zwaar werk om met grote scharen de heidebrem weg te knippen die de jonge aanplant wil overwoekeren. ’s Middags of ’s avonds steek ik mijn hand op voor de afwas of om groenten te helpen snijden. Tijdens de meditatie valt de hele tempel stil. Om de paar minuten klinkt het diepe geluid van de grote bel, waar een monnik met een zwaai een grote ronde balk tegenaan laat vallen.

De wortels van het Tijdsurfen

Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik opmerk dat het Tijdsurfen zijn wortels heeft in het tempelleven.
Een van de karakteristieke punten van Tijdsurfen is om een dag niet zozeer te zien als een hoeveelheid uren, waarin je dit en dat voor elkaar kunt krijgen, maar als een ketting waar je telkens weer een nieuwe kraal aan rijgt. Elke kraal, wat voor actie het ook mag zijn, is van even groot belang. Het maakt niet uit of je in de keuken helpt, het bos onderhoudt of het toilet schoonmaakt. Het zijn allemaal onderdelen van het totaal, elke taak heeft zijn nut en gezamenlijk vormen ze het tempelleven.

En telkens weer is er een moment van oningevulde tijd. Ook dat maakt deel uit van het ritme van de tempel.
Het is verwant met het witje bij het Tijdsurfen. De kralen worden niet vast tegen elkaar maar losjes aan de ketting geregen. Tijdens zo’n witje kom je tot rust, het stelt je in staat afstand te nemen en het grote geheel te overzien!