04 jul Een donkere schaduw
Na het Lac Noir, waarin ik een frisse duik had genomen, kwam Lac Lérie. We herkenden het meer allebei van een paar jaar geleden maar benaderden het nu van de andere kant, vanuit het plaatsje Besse, het laatste gehucht dat je nog via een gewone asfaltweg bereiken kunt.
In mijn boekje met wandeltochten stond aangegeven dat er iets hoger een parkeerplek was, genaamd col Saint Georges. Het leek mij wijs om aan de mensen die de camping beheerden te vragen of de verharde weg daarnaartoe begaanbaar was. ‘Ja hoor,’ zei de jonge vrouw en keek mij aan: ‘De weg is veilig.’ Ze glimlachte. ‘Alleen moet je geen last van hoogtevrees hebben.’
Nou, dacht ik bij mijzelf, dan kijk ik gewoon niet naar beneden.
Het bleek een bloedstollend avontuur te zijn. Halverwege zei mijn vrouw: ‘Als je wilt omkeren…’. Ik moest lachen. Omkeren was wel het laatste wat mogelijk was op deze weg. Oké, dacht ik bij mijzelf, als er dan maar één optie is, dan moet je er ook voor gaan. Veilig kwamen we aan op de parkeerruimte.
Een donkere schaduw
Na Lac Lérie was er een prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtoppen tegenover ons. Er tussenin lag een ravijn. ‘Kom,’ zei ik tegen mijn vrouw, ‘laten we nog even iets dichterbij kijken.’ We liepen voorzichtig naar de rand waar de bodem onder je voeten weg leek te draaien als je naar beneden keek. Plots verplaatste zich voor ons een donkere schaduw over de grond. Ik draaide mij om en keek recht in de machtige vleugels van een adelaar op nog geen tien meter afstand. Wellicht had hij in onze Giz een mogelijke prooi gezien. Of was het puur toeval. De adelaar wende licht zijn vleugels en zeilde weg achter de bergflank.
Blote voeten
Twee dagen later in een ander gedeelte van de Alpen, liepen we op de terugweg van weer een bijzondere randonnée over een stenen pad. Midden op het pad stond er een eigenaardige verschijning te turen naar de berg aan de overkant. Er stond een drievoet voor hem, met een enorme kijker erop. Af en toe tuurde hij door een kleinere verrekijker naar de overkant. Op zijn hoogte aangekomen, sprak ik hem aan. ‘Mag ik je vragen waar je naar kijkt?’ Pas toen zag ik dat hij op blote voeten liep. In zijn borstzak droeg hij een mes met een houten heft. Hij had een zachte stem en een delicate manier van praten. ‘Ik zoek naar het adelaarsnest,’ zei hij ‘er zijn er drie in dit dal. Eén aan het begin, één bij Névache en één hier.’
Ik vertelde hem van onze ontmoeting twee dagen eerder. Ik deed hem de beweging van de adelaar voor en zag aan zijn blik dat hij het herkende. Om Giz hoefden wij ons geen zorgen te maken, zei hij aan mijn vrouw, met mensen erbij zal hij zeker niet aanvallen.
Vrij en autonoom
De machtige vleugels van de adelaar staan voor mij symbool bij de krachtspreuk ‘Ik ben vrij en autonoom’. Krachtspreuken zijn korte zinnen die je niet alleen zegt maar waar je ook een beeld bij oproept, dat je vervolgens het gevoel geeft. Ten slotte neem je een specifieke houding aan die bij de krachtspreuk past.
De krachtspreuken worden behandeld in het boek ‘Vleugels van vertrouwen, gids voor de innerlijke metamorfose’. Er is ook een kaartenset van ontworpen, die je los van het boek kunt gebruiken.
Zowel het boek als de kaartenset geven toegang tot gratis instructievideo’s van de krachtspreuken.
Het boek ‘Vleugels van vertrouwen’ bestellen
Op de achterkant van de kaart ‘Ik ben vrij en autonoom’ staat de volgende tekst:
Deze krachtspreuk nodigt je uit om telkens terug te keren naar jezelf en te luisteren naar je innerlijke stem. Het is een ware verademing om zonder angst, zonder de behoefte om je aan te passen aan de ander, te durven doen wat je echt wilt doen of te zeggen wat je echt vindt.
Soms kies je er toch voor om je aan te passen, bijvoorbeeld omdat het in een specifieke situatie de wijste houding is. Maar dan is het een bewuste keuze, waardoor het nog steeds jouw vrije wil is.
En al die verplichtingen die je hebt? Vrijheid is bewust kiezen voor elke actie die je onderneemt, ook als het gaat om afspraken.
Zo leven maakt je echt onafhankelijk. Het moeten lost op. In plaats daarvan maak je vrije keuzes.
Voel je net zo vrij als een adelaar die vanaf het hoogste punt van een rots zijn vleugels spreidt en zich vervolgens laat drijven door de wind.