
18 jan Een magisch gevoel
Hij blijft staan en steekt fier zijn kop in de lucht. Er is iets bijzonders aan de hand, weet hij. Dan gaat hij de hoek om en blijft aandachtig ruiken bij de eerste struik. Wat verder komen we bij een paadje waar links en rechts in plaats gras een witte laag vlokken de aarde bedekt. Hij doet een paar trage stappen voorwaarts. Zijn pootjes lijkt hij in de sneeuw te dopen. Opnieuw wil hij ruiken. Dan blijft hij onbeweeglijk staan. Zou hij zijn herinneringen scannen: hoe lang is dit geleden, hoelang heb ik hierop gewacht?
Onze hond is een mix van rassen met Tibetaanse voorouders. Zou het daarom zo vertrouwd voor hem aanvoelen? De wandeling duurt die avond twee keer zo lang als anders. Hij is net zo blij als ik.
Puur en onaangeraakt
Sneeuw is zo magisch. Op het diepste punt van de winter, als de bomen kaal zijn en het steeds kouder wordt en wij steeds meer in onszelf trekken, wordt van het ene moment op het andere de wereld getransformeerd in een toverwereld, in een onaangeroerd universum. Alsof het zich onttrekt aan de wetten van ontstaan en weer vergaan.
Sneeuw is fris en puur en zuiver.
Dit onaangeraakte, dit reine landschap, doet ook iets met onszelf vanbinnen. Alsof ook wij voor een moment alles vergeten en licht worden. Net als jonge kinderen dat nog hebben. Ze zijn nog niet bezoedeld met teleurstellingen van het leven, nog niet bezwaard met zorgen van het bestaan.
De Zee van rust en vertrouwen
En toch is dit pure innerlijke landschap ook voor volwassenen niet zover weg. Zou het je lukken om je zorgen te kalmeren, om tegenslag door je heen te laten gaan, om verlies in je op te nemen, dan zou je weer bij deze nullijn uitkomen. Een emotie is een gevoel dat, ook al is het onaangenaam, in eerste instantie wil helpen om vervolgens net als golf op het strand weer uit te klinken en op te gaan in de rest van het water.
Ik noem deze nullijn De zee van rust en vertrouwen. Een kalme spiegelende zee. Het is onze oorspronkelijke staat.
Het verschil tussen hoe jonge kinderen of dieren de wereld beleven en wij, is niet alleen de vele ervaringen die we hebben opgedaan, het zijn ook de gedachten die we erover hebben. Deze gedachten kleven zich vast aan de onverwerkte emoties, verzwaren ze en houden ons uit de slaap.
Ontmantelen
Tijdens de workshop Zelfbeeld en Emoties zie je in hoe je deze verstrengeling relatief simpel kunt ontwarren. Je leert hoe je gedachten in de juiste weerklank met een emotie kunt brengen, waardoor deze wel zijn natuurlijke weg kan gaan en zal kalmeren. De workshop duurt zes sessies van elk twee uur. Er is in juni ook een mogelijkheid van een driedaagse workshop in het prachtige klooster Samaya. Stap voor stap leer je dit proces begrijpen en ontmantelen. Het herstelt de relatie met De zee van rust en vertrouwen, die nooit weg was maar slecht bedekt door een onrustige golven.
Ingeborg
Geplaatst op 12:34h, 19 januariSneeuw! Ja daar wordt ik altijd zo blij en rustig van. Misschien omdat ik een ‘winterkind’ ben?
Als kleuter wilde ik bij mijn ouders thuis de barometer ook altijd op ‘Sneeuw’ zetten.
Een tijd geleden kwam ik dit gedicht tegen van Jacqueline van der Waals:
Winterstilte
De grond is wit, de nevel wit,
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witte rijp beijzeld.
De wind houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
’t Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.
De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend toverland is dit?
Wat hemel loop ik onder?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootse, stille wonder.
Paul
Geplaatst op 14:34h, 19 januariMooi! Dankjewel
Hilde scheffers
Geplaatst op 13:35h, 19 januariPrachtige , herkenbare tekst en een heel mooi gedicht.. dank je wel Paul
Annemarie Bronckers
Geplaatst op 15:44h, 19 januariAnnemarie voor jou, omdat ik weet dat je je zorgen maakt om de dag van morgen. Ik kan de angst niet bij je wegnemen, angst is iets reeels voor jezelf in een situatie en voor een ander niet te voelen, maar ik kan je wel af en toe iets sturen als troost. Want wat gun ik je weer vertrouwen in alles op deze aardbol.. Kus Margaret