Een nacht op de parkeerplaats

27 apr Een nacht op de parkeerplaats

• Ik kijk op de klok. Kwart over elf ’s avonds. Als ik nu wegrijd, dan ben ik er middernacht. Ik laat het nog een keer door me heen gaan. De mevrouw van Dogsearch die mijn vrouw gebeld had, was heel stellig: ‘Vannacht moet je op de parkeerplaats gaan slapen. Je legt zijn hondendeken naast de auto zodat hij het kan ruiken. Morgenochtend komen wij helpen. Het kan goed zijn dat hij in de nacht terugkeert naar de plek waar de auto van de uitlaatservice stond.’ Ik geef de volgende dag een workshop in Huissen. ‘Ik doe het’, zeg ik, ‘ik ga op de parkeerplaats slapen’. ‘Weet je het zeker?’, vraagt mijn vrouw, maar ik weet dat ik er niet over wil nadenken. Onze hond is bij de uitlaatservice weggelopen. Dat gebeurde al eens eerder toen hij schrok van de drones bij een golfbaan. Die keer liep hij terug naar de parkeerplaats. Maar vandaag is hij niet teruggekeerd. De hele middag was er een vergeefse zoektocht samen met alle kinderen van het gezin. Mijn vrouw is emotioneel. ‘Als jullie een matras in de auto willen leggen, dan ga ik tandenpoetsen en mijn spullen bij elkaar pakken.’

  De lege parkeerplaats
  Een kwartier later zit ik in de auto op weg naar het Amsterdamse Bos met een provisorisch bed achter mij. Terwijl ik door Amsterdam rijd, realiseer ik mij ineens dat dit met de avondklok helemaal niet is toegestaan. Maar Giz is mij belangrijker, besluit ik.
  De parkeerplaats is verlaten. Ik loop het bos in en roep hem. Het is pikdonker en ik hoor geen enkel hondengeluid. Ik loop de andere kant uit en blijf hem roepen. Het blijft stil. Dan keer ik terug, leg de deken naast de auto en wurm mij uit de kleren en in de slaapzak. Over mijn hoofd leg ik een handdoek zodat ik ‘s morgens niet wakker wordt van het licht van de zon. Vervolgens dommel ik in slaap.

  Avondklok
  Er wordt op de auto gebonsd. Het is mijn vrouw, denk ik. Giz is gevonden, denk ik. ‘Meneer, doet u eens open’, zegt een stem. Ik doe de handdoek van mijn gezicht en herken de gele strepen op het pak van de politie. ‘Wat doet u hier? U mag hier helemaal niet staan.’ ‘Dat weet ik maar onze hond is weggelopen en nu overnacht ik hier in de hoop dat hij terugkomt’. Een moment is het stil. Dan zegt de stem ‘Oh wat erg. Hoe ziet hij eruit?’ De vrouwelijke politieagenten nemen het signalement van Giz op. ‘Tussen tien en half vijf mag u hier niet zijn’, zegt de voorste agent. Ze neemt ook mijn gegevens op. Dan zegt ze: ‘Maar we begrijpen het wel.’ Ook zij zijn geroerd door het verlies van de hond. ‘Wij laten u hier staan, maar we kunnen niets garanderen als andere collega’s komen.’

  Ik kan de slaap niet meer vatten en luister naar de nacht en verre geluiden. Ik denk aan Giz die ergens in dit bos naar ons op zoek moet zijn.
  De volgende ochtend ligt het dekentje er nog net zo leeg bij ligt als de vorige avond. Ik kleed me aan en vertrek naar Huissen. Mijn vrouw komt mij zo meteen aflossen.

  De workshop heet Zelfbeeld en Emoties. Ik heb geen behoefte om het verhaal aan de groep te vertellen. Het zou het evenwicht verstoren. In de pauze kijk ik op de familieapp. Daar zie ik twee ingesproken berichten achterelkaar staan en ik weet meteen dat het goed zit, Giz is gevonden. Hij bevond zich op enorme afstand van de plaats van vertrek, uitgeput en hinkend. Arme Giz… Als je hond iets overkomt, voel je je zo sterk verbonden.

  Niet-helpende gedachten
  Qua emoties is zo’n gebeuren een leerzaam verhaal. In de workshop hebben we het over helpende en niet-helpende gedachten. Niet helpende gedachten zijn alle mogelijke fatale scenario’s bedenken. ‘Misschien is hij wel meegenomen.’ ‘Misschien is hij wel aangereden.’ Het ligt zo dichtbij om dit soort gedachten op te roepen, maar het doet alleen de paniek toenemen. Wat wel helpt is kalm het een na het ander doen. Wat is nu de beste actie uitgaande van de kennis die we momenteel hebben? En dat telkens weer bijstellen wanneer de situatie zich verder ontwikkelt.

  Hoe je de rust kunt bewaren in emotionele omstandigheden, leer je in de workshop Zelfbeeld en Emoties. Stap voor stap duiken we dieper in ons emotionele functioneren. We leren herkennen wanneer we met onze gedachten emoties blokkeren. We ervaren aan de lijve wat het is om dit verzet op te geven waarna de emotie zal uitklinken.
  In de workshop in Huissen zie ik de opluchting bij deelnemers wanneer ze oud zeer durven toe te laten. Is dat niet heftig? Oud zeer toelaten is verrassend weinig spectaculair. Het wordt pas heftig als je de emoties tegenhoudt.

  De workshop Zelfbeeld en Emoties duurt zes sessies van 2 uur in een kleine groep met veel persoonlijke aandacht. Workshop Zelfbeeld en Emoties via Zoom van 16.30 tot 18.30 uur of van 19.30 – 21.30 uur.   Info en meedoen