Een tijdloze lege ruimte

27 aug Een tijdloze lege ruimte

Ik loop maar wat doelloos heen en weer. Ik voel woede in me maar weet niet op wie ik boos moet zijn. Dan snap ik het ineens: het hele verhaal is gewoon onzin, want over twee dagen ga ik naar Duitsland, mijn broer opzoeken. Dan zitten we samen buiten op het terras en kletsen over koetjes en kalfjes en maken grappen. Vervolgens maken we een lange wandeling door het bos en praten met diepgang over onze bezigheden. Dat is wat we gaan doen. Zijn nog jonge kinderen zullen er ook zijn. Ze zullen mooie kleren aanhebben en lachen en spelen. Ze zullen af en toe naar hem toekomen en bij hem op schoot gaan zitten. En wij hebben alle tijd voor ze.

Dan weer loop ik naar ons altaar met de Boeddha en het Mariabeeld. Het staat vol met mooie bloemen die mijn dochter meegebracht heeft en daartussen staat nu ineens ook zijn foto, een mooie foto van een lachende broer, maar ik kan er niet naar kijken want dit is een vergissing, die foto hoort daar helemaal niet. Die hoort in een album.

Vervolgens dwing ik mijzelf te blijven staan. Ik wurm onhandig een wierookstokje uit het doosje en steek het aan. Ik plant het in het schaaltje in het midden van het altaar. De rook krult omhoog. Tranen borrelen op. Ik kan niet denken. 
Ik zie een tijdloze lege ruimte voor me. De ruimte voelt kil en eenzaam aan. Ik weet dat ik naar binnen moet, maar wil niet. Ik mag toch wel koppig zijn? 
Ik zit buiten op een bankje. Onze hond komt naast mij zitten. Hij kijkt zacht voor zich uit alsof hij me wil toefluisteren: je hoeft het mij niet te zeggen, ik weet het al. Ik leg mijn hand op zijn rug.
Dan komt er rust over me. Ik voel liefde in me, liefde voor mijn broer. Ik voel hoe ook deze liefde omhoog cirkelt en ergens in een hemels land de liefde van mijn broer ontmoet. 

Er is geen tijd. Waar echte liefde is, is geen tijd.

Ik zit in fase 1, denk ik bij mijzelf. In het boek ‘Goed gevoel’ staat zo’n mooie curve van een emotiegolf getekend. Snel omhoog, langzaam naar beneden. Tot aan de top van de golf en nog iets verder is fase 1. Die is eerder rouw en heftig en kenmerkt zich door ontkenning, boosheid, tranen en een snelle afwisseling van gevoelens.
Straks komt fase 2. Ik weet het, maar daar ben ik nog niet. In fase 2 zal ik me eenzaam voelen. Ik zal futloos zijn en moe. Als ik me niet verzet tegen dit koude bos met zijn kale bomen, zal na enige tijd de pijn afnemen. Vervolgens zal ik vooral onze liefde voelen en de warmte. Dan is mijn broer in mijn hart. Dan zal ik dankbaar zijn dat wij zoveel tijd met elkaar mochten delen in plaats van boos omdat het tekort was. 

Dan kan ik blij naar jouw lachende foto kijken, Pieter, dan weet dat je altijd bij mij bent.

Mijn broer Pieter is zaterdag na een kort ziekbed overleden. Zijn ziekte (kanker) kwam voor hem en ons totaal onverwacht. Op het moment dat het ontdekt werd, was het al te laat. Dat was ongeveer een maand geleden. Hij heeft acht kinderen, waaronder twee jonge pleegkinderen. 
Over twee dagen gaan we naar Duitsland om hem te herdenken en te begraven.

Mijn broer Pieter en ik waren zeer close. Het spirituele was voor hem net zo belangrijk als voor mij. Hij was therapeut van beroep en levenskunstenaar. 
Ik ben dankbaar dat wij zo’n intense relatie mochten hebben vol liefde en vertrouwen.