Een vechtende kluwen

Een vechtende kluwen

In een greep heb ik haar bij haar tuigje te pakken. Nog een halve seconde eerder is het een vechtende kluwen honden. Gizmo ligt op zijn rug, de veel grotere soort van bordercollie bovenop. Wild gaan de koppen heen en weer en trappelen de poten. Een paar meter verder ligt het oranje hondenballetje waar het allemaal om begon.
Als honden allen vrij zijn, gaat het er meestal vriendschappelijk aan toe. Ze rennen achter elkaar, dollen en de baasjes staan in een hoekje van het veld te praten met elkaar. Er hoeft niet ingegrepen te worden. Maar het balletje in de bek van Gizmo brengt deze vechtpartij op gang.

Trillen
Gizmo’s achterpootje houdt hij omhooggetrokken. Ik voel aan zijn flanken, er zitten vlokken speeksel op. Voorzichtig onderzoek ik zijn huid. Hij laat het nauwelijks toe. De eigenaren van de grote hond staan onthutst te kijken. Dit heeft hun dier nog nooit gedaan. Gizmo’s beide flanken trillen. Dat stelt mij eerder gerust. Het is de reactie van een hond bij heftige schrik. Zou hij een wond hebben, had ik het gezien.
Giz wil weg van deze plek, ik lijn hem aan en we lopen verder. Na een paar minuten neemt het trillen af. Hij snuffelt aan de struiken, doet hier en daar een plasje. Het baasje van de border collie komt op ons af. Hij stelt voor om telefoonnummers uit te wisselen. Ik zeg dat ik het op prijs stel maar dat zij er ook niets aan konden doen.

Verkrampen
Als er zoiets gebeurt, staat ook mijn eigen radar aan. Ik voel hoe mijn eigen lichaam reageert. Ik merk op wat mijn gedachten zijn.

Ik denk terug aan eerder deze week.
Ik geef een training ‘Stressvrij werken met Tijdsurfen’ aan een tiental verpleegsters. Ik raak ook kort het thema emoties aan. Als ik stel dat verzet tegen de pijn de pijn vergroot, is er een van de deelnemers die haar twijfel uitspreekt.
Ik leg haar uit hoe anders een dier omgaat met pijn als de mens.
Wij hebben onze gedachten. Die gedachten herhalen alleen maar varianten van ‘Ik wil dit niet’. ‘Ik wil niet dat ik zo’n domme smak gemaakt heb.’ ‘Ik wil niet dat ik niet goed opgelet heb.’ En ook: ‘Ik wil deze pijn niet.’ Tegelijk verkrampen we ons lichaam.
Maar nu hebben we twee keer pijn. Eén keer van de klap en nog een keer van het samentrekken van de spieren rondom de pijnlijke plek.
De hond die ook een zoogdier is, trilt maar verkrampt niet.

Verzet opgeven
Wat wij doen bij fysieke pijn, doen we ook bij geestelijke pijn. Onze onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden laten sporen na in het lichaam in de vorm van spanningen.
Het eerste wat we oefenen in een workshop over emoties is om je verzet op te geven: ‘Let op wat je lichaam doet nadat je iets spannends hebt meegemaakt. Geef je weerstand op’.
Ook mijn radar is aan het opletten terwijl ik verder loop met Gizmo. In het midden van mijn borstkas kan ik mijn eigen schrik nog voelen. Het verzet heb ik blijkbaar al losgelaten want ik voel geen spanning meer. Na enige tijd is ook de schrik verdwenen.

Workshop ‘De Innerlijke Metamorfose in zelfbeeld en emoties
In deze workshop verkennen we stap voor stap onze reacties op emotionele gebeurtenissen.
We leren verkramping opmerken en loslaten.
We ervaren wat totale diepte ontspanning is.
Vervolgens ontdekken we dat we deze fysieke oefeningen ook kunnen gebruiken bij pijn met een geestelijke oorzaak. Ook daar kun je het verzet loslaten waardoor de emotie uit zichzelf kalmeert.
Ten slotte zullen we leren om oud zeer te herkennen in onze reacties, en ook deze op dezelfde manier te kalmeren. 

Geef een reactie