Elk mens is een mooi mens

26 nov Elk mens is een mooi mens

De tweede aanwijzing van het Tijdsurfen luidt: Sta stil bij wat je doet en aanvaard de handeling. Je zou ook kunnen zeggen: beschouw elke taak, elke handeling, als de belangrijkste van je leven. Niet dat je er heel veel extra energie in moet stoppen, maar gewoon door de actie onverdeelde aandacht te geven.
Iets vergelijkbaars kun je zeggen over ontmoetingen met mensen: zie elk mens als een mooi mens, zie elk mens als de mooiste mens die je ontmoet.
Het opmerkelijke is dat wanneer je een taak als de belangrijkste beschouwt, het de taak transformeert. De taak krijgt kleur en betekenis en dat blijkt verbonden met jouw houding. Staat een taak je tegen, dan wordt hij saai of vies. Vindt je een actie belangrijk, dan wordt hij leuk. Vind je hem de belangrijkste die er is, dan gaat hij stralen.
En ook dit is vergelijkbaar voor ontmoetingen met mensen. Ben je wantrouwend, dan zul je vaak koele mensen ontmoeten. Ben je beoordelend en kritisch dan zal men wat afstand van je bewaren. Maar ben je warm en open, dan gaat de ander bloeien.

Verwelkom dus elke mens als een mooi mens!

Vorige week op de avond voor de workshop was ik in een restaurant in Huissen. Ik was alleen, had alle tijd voor mijzelf en las na de maaltijd een boek dat ik van een vriendin had gekregen. Vanuit de ruimte tussen de tafels komt een meisje van een jaar of 5 aangewaaid, die zich blijkbaar verveelt aan de grote mensen tafel en belandt met een zwaai niet ver van mij vandaan op een poef, op haar rug, alsof het een bedje is. ‘Ga je hier slapen’, vraag ik haar. ‘Is het een lekker bedje?’
Hoeps, ze staat op, kijkt mij even aan en rent weg. 

Even later komt ze opnieuw aan gestruind. Ik trek een gek gezicht van wat doe jij nou hier. Ze vleit zich op de poef en kijkt mij aan.
Ik kijk expres de andere kant op alsof ik heel diep aan het lezen ben.
Ze schuift op naar een poef die dichterbij staat en ploft met haar voeten op de grond.
Ik doe net alsof ik opschrik maar niet weet waar de plof vandaan komt, en keer weer terug naar mijn boek.
Ze laat haar voeten opnieuw op de grond vallen. Weer schrik ik en kijk verbaast om me heen, behalve naar haar. ‘Nog een keer’, roept ze. 
Dan komt haar moeder kijken wie er lastig gevallen wordt en roept haar terug aan tafel.

Ik keer terug naar mijn boek en verdiep me in het hoofdstuk.
Vanuit een ooghoek zie ik haar opnieuw dichterbij komen. Ze heeft een zwart-wit plastic voorwerp in haar hand wat een koe blijkt te zijn die een ijsje in zijn buik verborg. Trots laat zij me zien hoe hij open kan. Ik ben meer dan verbaasd. Hoe kan je nou een koe open maken? Ze demonstreert mij nog eens.

Haar ouders komen aanlopen met haar jas. ‘Wat een mooie dochter heeft u’, zeg ik. Dan komt het meisje op mij af en zegt zachtjes: ‘Tot ziens meneer’. ‘Tot ziens meisje met de koe’, zeg ik.

Het hele weekend waren we in het klooster van Huissen. We wisselden zenmeditatie af met intense maar telkens ook leuke workshopsessies. Op het einde zei men: wat een fijne groep, alleen maar mooie mensen!
Elk mens is mooi, dacht ik bij mijzelf. Als we samen vertrouwen geven en veiligheid, als er ruimte is en aandacht dan is een mens vanzelf mooi. Net als het meisje met de koe.