Fluisterend

14 aug Fluisterend

‘Ik werk ook nog bij de brandweer,’ zegt hij ‘dat is met deze smalle straatjes soms wel link. Als je dan van die toeristen hebt die zo’n dikke bus langs de kant van de weg zetten. Hij kijkt omhoog alsof hij het beeld ziet in zijn geheugen. ‘Ooit was de bliksem ingeslagen in de molen. Die gast die de wagen bestuurde scheurde door de straatjes vlak langs zo’n grote camper. Krak hoorde ik. Toen we aankwamen bleek het trapje aan de zijkant van de wagen verdwenen te zijn.’ Met een vertrouwd gebaar maakt hij de boot los en trekt hem iets dichterbij. ‘Stap maar in,’ zegt hij ‘wil je voor die kleine geen zwemvest?’

Op het water
Die kleine is mijn kleinzoon. Onder zijn blonde kuif blikt hij onderzoekend naar wat hem nu weer te wachten staat. De boot maakt een flinke zwaai als zijn moeder erop stapt en ook bij de volgende passagiers. Dat vindt hij leuk. Geduldig laat hij zich het oranje zwemvest aantrekken. Er zit een fluitje aan. Dat probeert hij meteen maar even uit.
Daar gaan we. Het fluisterbootje heeft twee standen, 1 en 2. Dat is overzichtelijk. In het smalle slootje dat voor ons ligt komt een brede boot aangevaren. Ik moet denken aan de brandweer en het trapje en zet de boot in stand 1. Dat is de super-slakkengang. Achter de tegenligger komt nog een tweede en een derde boot. Ik kijk naar de volle boten en tegelijk naar onze jonge passagier. Stilletjes neemt hij alles in zich op. ‘Op het water’ deint zomaar binnen in zijn ervaringswereld.

Stand 1
En dan gebeurt wat we al vele keren hebben meegemaakt: deze langzame fluisterboot vertraagt ook onszelf. Er is rust en ruimte. Zwaluwen maken een duikvlucht naar onze boot, eendjes zwemmen langs de kade, een reiger slaat zijn brede vleugels uit en zeilt over het land.
De tijd lijkt ook stand 1 te hebben.

Het oranje reddingsvest met het kuifje daarboven maakt zich los van zijn moeder en begint de boot te verkennen. Kundig klautert hij over de bankjes naar achteren, naar zijn vader aan het roer en dan weer terug. Bij het klimmen blijft hij fier in evenwicht op het bankje staan alsof hij zeggen wil: ziezo, dat is mij ook weer gelukt.

De brandweerman heeft een brede lach als hij ons terug ziet aankomen. ‘Leg hem maar langs de steiger’. Zijn zoon neemt het oranje vest aan. Voluit praat de openhartige man met ons alsof we familie zijn. Als ik hem aan het einde nog wil groeten, zie ik hem alweer op het water om ons bootje goed af te meren.

Een fluisterboot is zo ongeveer het langzaamste vervoermiddel dat je kunt bedenken. Zelfs lopen gaat nog sneller. Maar het leuke is dat ons systeem, nu het zich voor het voldongen feit geplaatst ziet dat de reis in dit tempo gaat, zich aanpast. Vanuit deze rust komt de omgeving tot leven.

Rust als uitgangspunt
De methode die ik ontwikkeld heb om goed om te gaan met tijd en die ik Tijdsurfen genoemd heb, zet niet effectiviteit maar rust voorop. Het geeft daarvoor zeven aanwijzingen. Dat lijkt te schuren in de almaar snellere wereld.
Bij willekeurig welke andere methode om je tijd te beheren gaat het om scherper, beter en meer.

Maar het opmerkelijke is dat rust veel meer oplevert: vanuit rust gaat alles beter. Niet alleen is het stukken prettiger en zit je beter in je vel, niet alleen blijf je gezonder en heb je meer voldoening van wat je doet, niet alleen ben je opener en dus creatiever maar ook … ben je productiever! Hoewel het niet in het vaandel staat, krijg je het als geschenk in de schoot geworpen.