Het geheim van het Labyrint

11 jun Het geheim van het Labyrint

Als je komt aanrijden vermoed je niet dat er hier zich zo’n oase kan verschuilen midden in de weilanden. Dat zie je pas als het klooster binnengaat, en ook dan nog ontdek je telkens weer iets nieuws.

Veel van de geheimen van Samaya leiden naar dezelfde persoon. 
Het simpele tafeltje met z’n dikke bovenkant naast je bed, blijkt een kruk te zijn waar zusters op zaten tijdens de maaltijden. Het ontwerp is van haar hand.
De lichte zaal waarin wij werken, is door haar ontworpen en bij het klooster aangebouwd om haar de gelegenheid te geven haar kunst te maken.
De tafel waaraan wij eten, het hekwerk in de kapel, schilderijen aan de muur, wandkleden, potten en schalen, zilverwerk…

En dan is er nog iets van haar hand wat je niet zou vermoeden. Zuster Theofoor heeft ook de tuin ontworpen en de precieze plek aangewezen voor al deze bomen die nu 50 jaar later zo bijzonder met elkaar harmoniseren en je telkens weer in een ander landschap doen wanen.

Achterin de tuin ligt het Labyrint, hetzelfde labyrint dat ook in de kathedraal van Chartres is. Een labyrint is iets heel anders dan een doolhof. Een doolhof is een raadsel en je dient deze opgave al doende op te lossen. 
Bij een Labyrint is er slechts één pad, je kunt je niet vergissen. Je volgt een oneindig lijkend slingerpad dat telkens weer naar de andere kant buigt en dat je soms dicht naar het midden leidt, waardoor je denkt dat je er al bijna bent, om je vervolgens te voeren naar buitenste cirkels waardoor je lijkt nooit aan te komen. En dan, op een moment dat je het niet verwacht sta je ineens oog in oog met het centrum.

In het midden vertellen de deelnemers wat ze beleefd hebben en dat is van alles! Sommigen ervaren weerstand. Sommigen komen tot rust. Ieder geeft zijn eigen betekenis aan het Labyrint. Maar een van de belangrijke lessen van het Labyrint is voor mij: de weg ligt onder je voeten.
Tijdens de lange, lange slingerweg, kun je bijna niet anders dan het doel loslaten. Het maakt niet uit waar je bent, ver weg of dichtbij. De steentjes knarsen onder je voeten. De vogels fluiten om je heen. De wolken trekken langs de hemel en de zon gaat langzaam onder. 
Na het Labyrint wandel je anders: het doel is de weg zelf.

Zuster Theofoor is al dertig jaar overleden. Maar haar geest is nog steeds levend en drukt uit wat deze zusters samen in dit stille klooster beoefenden.

Een plek komt extra tot leven wanneer je je kunt verdiepen in een bijzonder gegeven, zoals hier deze non die zoveel kunst uit haar handen deed komen. 
Het einde van zuster Theofoor was minder leuk maar werd door het klooster niet verbloemd. Ze is gaan dementeren en raakte uiteindelijk al haar besef van herkenning kwijt. 
De nonnen bleven voor haar zorgen zolang als het ging en ze stierf in een verzorgingstehuis.
Het pad van het Labyrint is niet alleen maar leuk en mooi. Maar wanneer je het aanvaard, krijgt het betekenis.

De tweede aanwijzing van het Tijdsurfen: Sta stil bij wat je doet en aanvaard de handeling.