14 aug Ik kom niet mee
Daar ligt ze, midden in de sneeuw, met haar gezicht naar beneden. Achter haar ligt een bevroren waterval. IJspegels hebben het stromende water vervangen. Om ons heen staan hoge naaldbomen. Hun takken zijn met een fijn laagje sneeuw bedekt. ‘Ik kom niet meer mee’ zegt het meisje met haar zwarte haren en hemelsblauwe jas. We hebben net gepauzeerd op dit mooie plekje. We zijn op weg naar een berghut waarvandaan we met sleeën weer naar beneden willen. De jongste heeft van het begin af aan al niet bijster veel zin getoond. Het vroeg al veel tact en aandacht om haar tot hier te loodsen en nu trekt ze een streep. De andere kinderen staan klaar om verder te gaan en kijken met een blik van ‘krijgen we dat weer’. De moeder buigt zich voorover, trekt haar overeind en neemt haar bij zich. Het kind houdt zich slap en rolt zo de sneeuw weer in. ‘Ik wil niet’.
Zwijgend
Ik waag ook een poging. ‘Als we boven zijn gaan we wat eten en dan met de slee naar beneden. Dat is toch leuk.’ Stilte.
‘Het is niet zover meer. We kunnen een spelletje doen ondertussen.’
Nog meer stilte.
Ik besluit het over een andere boeg te gooien. ‘Als je niet mee wilt, betekent het dat we hier omdraaien en weer naar beneden gaan. Dan heeft niemand kunnen sleeën en heb je het ook voor ons bedorven.’
Oef, denk ik bij mijzelf, dat is wel wat hard, ik ben niet ingegaan op háár gevoel.
Nu probeert de moeder weer. Ze blijft volkomen rustig. Praat wat, is even stil, vraagt wat, is weer stil en ineens staat de jongste op en sloft mee aan de hand van haar moeder. Nog wat later begint ze zachtjes te praten en weer later te kletsen. Er komt een lach op haar gezicht, ze vergeet dat we aan het klimmen zijn en omhuld in dichte nevel doemt onverwacht de houten blokhut voor ons op.
Zo stil
De weg naar beneden met de slee gaat razendsnel. In het midden stap ik af en wacht even. Nu ben ik alleen. Het is zo stil, zo wonderschoon hier. Als laatste kom ik beneden aan. Daar is de jongste in opperbeste stemming en trekt de slee de heuvel op om weer naar beneden te glijden. Als wij haar roepen, zet ze netjes haar slee bij de andere.
Later op de avond zegt de moeder tegen me: ik denk dat de jongste niet kon overzien hoelang de wandeling zou duren. Ze was misschien bang dat ze het niet aan zou kunnen.
Recept
Wat heeft uiteindelijk geholpen? Het was een mix van aandacht, tact en geduld. Het is lastig hier een kant en klaar recept te geven. Misschien was de jongste al moe. Misschien wilde ze extra aandacht omdat ik erbij was. Opvoeden is een kwestie van laveren tussen loslaten en vrijheid enerzijds en afspraken en duidelijkheid anderzijds. En daarbij een hoop liefde en geduld die je altijd weer doen terugkeren naar de goede verstandhouding.
Training ‘Assertiviteit en Heldere Communicatie’
Aanstaande donderdag start een nieuwe training ‘Assertiviteit en Heldere Communicatie’. Ik geef deze workshop slechts 2 keer per jaar en alleen online. Het zijn vijf sessies met telkens een week interval. Dat geeft je de gelegenheid om de training in de praktijk voort te zetten en eigen te maken.
We werken met duidelijke richtlijnen en herkenbare situaties die we met rollenspel uitspelen. Het is zeer effectief om je eigen communicatie gespiegeld te zien en te verbeteren.
Alleen in de groep van 16.30 tot 18.30 uur is nog plaats.
Info en meedoen met de workshop Assertiviteit en Heldere Communicatie
- Workshop online via Zoom
- 5 avondsessies van 2 uur
- Van 16.30 – 18.30
- Je ontvangt na elke les de Powerpoint en een samenvatting van de sessie
- Maximaal 8 personen, dus veel persoonlijke aandacht en begeleiding