
14 aug Kom hier
‘Kom hier’ roep ik naar Gizmo, onze hond. Gizmo kan lekker ondeugend zijn of eigenwijs. Of allebei. Ik probeer het opnieuw: ‘Gizmo, kom hier’. Gizmo snuffelt aan een bergje zand op een bouwplaats en doet alsof hij mij niet hoort. Ik word ongeduldig en roep hem nog eens, maar nu wat harder. Hij reageert nog steeds niet. Na nog eens en nog eens aandringen doet hij langzaam zijn kop omhoog, draait zich om en sukkelt naar mij toe alsof hij wil zeggen: ‘Nou ja, wat maak je je nou druk’.
In mij is irritatie ontstaan maar zo reageer ik niet. Ik zeg niet: Hè hè, ben je er eindelijk, kon je niet luisteren?’ maar ik zeg: ‘Goed zo Giz, goed gedaan.’
Dat heb ik wel moeten leren.
Op marmottenjacht
Het was helemaal in de beginperiode toen wij hem als puppy kregen en mijn vrouw trainingen met hem volgde. Ze legde mij uit dat wanneer een hond na lang vragen eindelijk wél naar je toekomt, je het terugkomen beloont en niet moet blijven hangen in de ongehoorzame daad.
Dat is soms knap lastig. Het is ons gebeurt dat hij in de Alpen achter een marmot aanging en hij pas na veel roepen en smeken zich weer liet zien en terugkwam: ‘Goed zo, Giz, goed gedaan’. Als je hem vermanend zou toespreken, koppelt hij dat niet aan zijn escape maar aan het terugkomen. Het gevolg is dat hij (nog) minder graag zal terugkomen.
Je beloont het feit dat hij nu wél luistert.
Het is leerzaam om dierengedrag en mensengedrag met elkaar te vergelijken. Een dier heeft niet het gedachtebrein, waarmee wij overwegingen maken en een daad evalueren. Hij reageert veel directer. Als een hond intens blaft naar een andere hond, schudt hij zich daarna even uit en het hele voorval is voorbij. Emoties verwerkt hij onmiddellijk.
Eerst voelen, dan denken
Terwijl wij toch ook zoogdieren zijn, doen we daar langer over. Soms zelfs heel lang. Dan vergeven we iets wat ons is aangedaan ons hele leven niet. Telkens als we terugdenken aan dat vervelende voorval, voelen we opnieuw de boosheid in ons opkomen. We noemen het oud zeer.
De reden dat we het niet kwijt raken is dat we als we een nare emotie beleefd hebben, we de situatie proberen te kalmeren met onze ratio. We zeggen als het ware tegen onszelf: ‘Ik wil niet dat dit gebeurd is’, over de situatie maar tegelijk ook over het gevoel dat het ons gaf. We drukken de schrik of de pijn weg, verkrampen ons lichaam en worden boos.
Wat je dient te doen is precies het tegendeel: je dient die nare emotie wel te durven voelen. Dan kalmeert het gevoel, je verwerkt het voorval en wordt helder in je hoofd.
Ontrafelen
In de workshop ‘De Innerlijke Metamorfose in zelfbeeld en emoties’ ontrafelen we dit proces stap voor stap. Eerst word je bewust hoe je weerstand oproept, zowel in je lichaam als in je geest. Dan leer je om je te ontspannen terwijl je een ‘naar’ gevoel beleeft. Dat doen we met speelse oefeningen die echter toch de werkelijkheid nabootsen.
Het heeft tot gevolg dat je beseft hoe je de emotie kunt kalmeren en laten uitklinken, net als een muziektoon of een golf. Als de emotie verdwenen is, zul je constateren dat je het voorval verwerkt hebt en dat je hoofd helder geworden is.
Je kunt erover communiceren en een goede vervolgstap bedenken, zonder dat je handelt uit verwijt of rancune.
Meedoen ‘De Innerlijke Metamorfose in zelfbeeld en emoties’ in zes sessies
Reactie van een deelnemer
Het waren prettige avonden in een ontspannen sfeer. De cursus bood een frisse kijk op emoties en gedragspatronen, waar ik nu een nog verder reikend inzicht kreeg. Ik verkreeg handvatten in het oplossen van zaken, die ik lang voor me uitgeschoven had.
Lia Meydam, Beeldend kunstenaar