Niets dan lege ruimte

Ik stop mijn hand in mijn zak en voel naar de sleutels. De andere zak dan. Ik sta in het koude keldertje dat de omkleedruimte van onze zendojo is. Nee andere zak ook niet. Eerste zak opnieuw.
Dit kan maar een ding betekenen.
Ik heb de sleutels vanmorgen bij aankomst in mijn fiets laten zitten.

Er is niets gebeurd
Zo vlak na de meditatie blijf ik net zo koel als het keldertje zelf. Het is nog vroeg, 9 uur. Er is niets gebeurd, denk ik bij mijzelf. Die fiets staat er nog gewoon met de sleutels in het slot. Ik glimlach en ben zo goed als zeker.

Trappetje omhoog, schoenen aan, deur open. Op de plaats van de fiets is er nu een grote lege ruimte. Ik adem even diep uit en zeg het tegen Luc alsof ik hetgeen ik nog niet kan geloven bevestigen wil: ‘Mijn fiets is gestolen’ en meteen erachteraan om alle lastige vragen ook al beantwoord te hebben ‘Ik heb mijn sleutels in het slot laten zitten’. Luc reageert empathisch. Wellicht is de fiets alleen een stukje verplaatst. Dat is inderdaad een optie waarvan de hoop al na enkele minuten vervliegt, mijn fiets is echt weg.
Ik realiseer mij dat ik vanmorgen nog wat wazig was, ik was om half zeven opgestaan.

Blazen om een vuur te doven
Ik begin te lopen richting mijn werkplek. De route voert door het Oosterpark in herfstkleuren. Relativerende gedachten dringen zich naar voren: ach, de fiets was al oud. En: ik had de vorige dag intensief gewerkt en was desondanks vroeg opgestaan, ik mag het mij niet kwalijk nemen.

Relativeren is als blazen om een vuur te doven: het lijkt wel te helpen maar doet het tegendeel. Verwerken doe je niet met je gedachten maar met je emotionele systeem.

Verwerken doe je niet met je gedachten maar doe je met je emotionele systeem
Dit kleine zinnetje is de verklaring voor het ontstaan van verwijt en gepieker. We zijn zo gewend met onze gedachten oplossingen te vinden dat we dit ook doen wanneer we geschrokken zijn of verlies leiden. We blijven er koortsachtig omheen cirkelen met onze gedachten in de hoop dat daardoor de rust zal herstellen. Het tegendeel is echter het geval: het voorval blijft aan ons trekken en duwen. We blijven ons maar verwijten maken. ‘Als ik maar beter opgelet had, dan…’

Je dient de angst, de pijn of het verdriet te voelen om het voorval te verwerken.

Ik kijk naar de bomen en zie herfstbladeren naar beneden dwarrelen. Ik glimlach naar het bruingele blad en neem van binnen afscheid van mijn fiets.
Diezelfde avond heb ik via Marktplaats een andere gevonden. Hij is metaalblauw, heeft een stoer frame en rijdt lekker zacht. Verlichting doet het ook.
De sleutel stop ik diep in mijn zak.

Schema hoe het verloopt
Het hele schema bij een misser luidt:
1. Je hebt een emotie zoals schrik
2. Je verdringt de emotie of vervangt hem door een andere emotie zoals boosheid of verwijt
3. Je ontwikkelt allerlei gedachten die de boosheid of het verwijt nog versterken
4. Je probeert het voorval te relativeren: het was toch al een oude fiets

Om los te komen van dit schema dien je 1. de oorspronkelijke emotie te durven voelen en 2. aan de ontkennende gedachten geen extra aandacht te besteden.

Het toepassen van deze aanwijzing train je op een veilige en speelse wijze in de workshop ‘De Innerlijke Metamorfose in zelfbeeld en emoties’