Omarm de uitersten

19 aug Omarm de uitersten

Feest in het zen-zomerkamp

Vandaag is het feest in het zen-zomerkamp. Dat gebruik is al zo oud als het eerste zomerkamp met meester Deshimaru, die van 1967 tot 1982 de zen introduceerde in Europa. We hebben net de ‘voorbereidingstijd’ achter de rug, waarin we elke dag 3 zazens beoefenen van ongeveer anderhalf uur en 2 keer samu doe, het werk dat we gezamenlijk doen om de tempel te laten draaien.
Morgen is een vrije dag en overmorgen begint de sesshin, waarin alles geconcentreerd is op de zenbeoefening. 
Maar vanavond dus feest, en dat bestaat uit theater, muziek en daarna dansen. 
Als oud-acteur begint bij mij wat te kriebelen als deze feestavond eraan komt. Er schiet altijd wel een idee door mijn hoofd over iets wat hier gebeurt waar we een sketch over kunnen maken.

Marter​​

Dit keer is de aanleiding een gebeuren tijdens de avondmeditatie. Elke avond in de tweede helft van zazen als alles en iedereen doodstil is, horen we zacht getrippel op de dakgoot van de dojo. Dan een heel tijdje niets. En dan ineens een luid ‘krak, krak, krak’ onder de vloer alsof de marter de houten balken onder de dojo uitzaagt. We hebben met z’n allen moeite om ons lachen in te houden. 
De marter komt telkens in de tweede helft van zazen. ‘Tenminste weet hij zich goed aan de tijd te houden’, hoor ik de zenmeester zeggen.
Vanavond hebben we samen met Tom een sketch bedacht waarbij we beide een marter spelen die hun eigen zenritueel uitvoeren onder de vloer. Met een emmer vol met stukjes hout maken we aandachtig loopjes op en neer en zetten de emmer voor ons neer. Vervolgens zijn we roerloos stil. Ineens gaan we beide hartstochtelijk en synchroon de houten takken breken die in de emmer zitten. Voor het eind verlaten we de ruimte weer, netjes buigend bij de uitgang.

Levendig​

Het feest breekt de ernst van de meditatie. Maar het gaat verder dan dat. Het laat zien dat je de uitersten kunt omarmen. Vaak denken mensen dat je bij meditatie alles aandachtig moet doen. En dat je heel veel niet mag doen. Maar feesten en lachen, dansen en muziek hebben net zo hun plaats als stilte, aandacht en rituelen. Het tekent de levendigheid van de zen en ook waarom ik voor de beoefening van deze zenmeester gekozen heb.