Onverwacht bezoek

Vrolijk lachend
De klok lijkt ineens 30 jaar terug te draaien. Op de voorkant van het Parool die op tafel ligt als ik thuiskom, staat een foto van Pauline, mijn eerste vrouw. Ze kijkt vrolijk lachend onze keuken in, alsof ze zeggen wil: ‘Ik kom even goeie dag zeggen. Alles goed? Ik vond zo snel geen andere manier om binnen te komen maar dit leek mij wel een goede optie’. Pauline was danseres en schuwde het theatrale niet. Haha, ja daar lig je dan al de hele week vanaf de stapel kranten ons huis in te kijken.

Als iemand overlijdt dan worden foto’s ineens superbelangrijk. In de weken na het overlijden van Pauline kreeg ik telkens weer van een vriend of bekende onverwachts een foto toegestuurd die ik nog niet kende. En iedere keer was het alsof de energie en liefde van Pauline in die foto verpakt was om mij nog even een knipoog te geven. Deze foto was er een van.

Moederdag zonder moeder
Het was een grappige samenloop van omstandigheden. Mijn dochter was net jarig geweest. Op deze foto is haar moeder ongeveer zo oud als zij nu is. Ik had de foto in een verweerd houten lijstje gedaan, dat ook van Pauline geweest was, en bracht het als cadeau naar mijn dochter. ‘Weet je papa,’ zei ze ‘ik ben door het Parool geïnterviewd voor Moederdag, over kinderen die zonder moeder zijn opgegroeid. Je moet er niet van schrikken.’
In het artikel vertelt ze dat het moeilijk is te rouwen om iemand die je niet gekend hebt. Het voelt als een leegte maar je weet niet waar je moet zoeken om iets met die leegte te doen. Natuurlijk zijn er vrouwen die een moederrol voor haar vertolkt hebben, zoals mijn huidige vrouw die na vier jaar in haar leven kwam. Maar dat is niet hetzelfde als de moeder die je gebaard heeft.

Tegen de plint
Toen Pauline overleed, was onze dochter 8 maanden oud. Als baby heeft ze wel gerouwd zonder het te weten. Ze was zo onrustig ’s nachts, ze woelde en keerde en mijn liefste woorden hielpen niet. Ik nam haar op de armen en zong een liedje van Toon Hermans: Slaap maar kleine pop… Het eindigt met: maar als die kijkers open gaan, dan vangt het oude liedje aan. Slaap maar kleine pop …
Ik herhaalde het lied net zolang tot ze in mijn armen in slaap viel.
Op de grond tegen de plint had ik een foto van Pauline geplaatst, zodat zij er zelfstandig naar toe kon kruipen. Soms pakte ze de foto in haar handen en drukte er haar mond tegen.

Liefde die niet sterft
Deze week zat ik naast een man in de auto die net had deelgenomen aan een workshop die ik gaf. Hij vertelde mij dat zijn vrouw ongeneeslijk ziek was en dat zij drie jonge kinderen hadden. We konden er open over praten. Ik zei hem: ‘Jouw kinderen zullen het verwerken zoals jij het doet. Als het jou lukt de dood van jouw vrouw te verwerken, dan toon je de weg voor de kinderen.’ Ik vertelde hem over rouw en verdriet, en over de liefde die altijd levend blijft.

Zo kan ik erom lachen dat Paulines foto ineens binnen komt dwarrelen. Ik schrik er niet van want haar liefde draag ik al mijn hele leven met mij mee.
In het boek ‘Goed gevoel, emoties als medicijn’ is een hoofdstuk gewijd aan verlies. Het vertelt over ‘het koude winterbos’, de periode die komt na het overlijden van een dierbare, en dat het belangrijk is dit bos binnen te gaan om er ook weer uit te kunnen komen.

In de workshop ‘De innerlijke metamorfose’ (Zelfbeeld en Emoties) is het ook een van de thema’s die we behandelen. De volgende workshop begint na de zomervakantie, maar als je nu boekt, krijg je extra voordeel.
Alle online workshops hebben momenteel een extra korting van € 50.
De online versie wordt door deelnemers net zo gewaardeerd als fysieke sessies. Het blijft een kleine groep met veel persoonlijke aandacht.