Op het onverlichte pad

13 aug Op het onverlichte pad

We lopen over een smal weggetje. Links is de dijk en rechts een donker bos. Aafke die een chronische aandoening aan haar been heeft en moeite heeft met lang zitten maar ook met lopen, heeft tot mijn verbazing besloten ook met de groep mee te gaan. ‘Ja hoor, ik ga het gewoon proberen’ zegt ze. ‘Het is een half uur lopen,‘ bereid ik haar voor ‘en een groot gedeelte van het pad is niet verlicht’. ‘Oh,’ zegt Aafke ‘dat zien we wel’. Niet verlicht blijkt echt donker te zijn. En het pad heeft oneffenheden, er zijn richels en kuilen in het asfalt geslopen. ‘Wil je me een arm geven?’ vraag ik haar. Dat doet ze. Ze wijst naar de sterren ‘Kijk nou toch, hoe magnifiek. Daar is de grote beer.‘ Aafke blijkt over langere afstanden wel goed te kunnen lopen. Als ze maar eenmaal het ritme te pakken heeft.
De gemeente Huissen heeft hier bewust of onbewust het goede idee gehad om geen verlichting langs de weg te plaatsen. Onze ogen wennen langzaam aan het donker. We beginnen de contouren van het pad te zien. We komen uit bij een meertje. In het meertje ligt een vlonder waar we naartoe lopen. De populieren spiegelen zich in het donkere water. De stemmen in onze groep worden zachter en vallen stil. We luisteren naar de nacht en naar de wind in de bomen. Het is alsof we even uit de tijd stappen. ‘Is het niet te ver?’, vraag ik op de terugweg ‘lukt het nog?’ Maar Aafke heeft nergens problemen mee.

Vanuit het niets
De volgende dag zet ik aan het begin van de middag dansmuziek op en nodig de groep uit als opwarmer vanuit het niets te gaan dansen. Enkele dapperen uit de groep beginnen meteen en hebben geen enkele moeite met deze opdracht. Het werkt aanstekelijk voor de anderen. Aafke staat op. Dansen blijkt tot haar eigen verbazing ook best goed te gaan. Ze doet beide nummers mee en ze is zichtbaar verrukt zo volledig meegedanst te hebben. ‘Dat was lang geleden’ zegt ze.
Vandaag is Aafke moe. Haar lichaam heeft het allemaal goedgevonden, maar ook een beetje veel. Voor Aafke geeft het niet. Ze haalt het thuis wel weer in.

Wat mooi om te zien als mensen telkens weer de grens opzoeken van wat wél kan. ‘Ach, een mens past zich aan’ zegt Aafke . Ik zie de rijkdom die het aan het leven geeft.

In plaats van de to-do lijst
Uit je comfortzone stappen doe je ook wanneer je gaat leren Tijdsurfen. Het geeft je een geheel andere visie op to-do lijstjes. To-do lijstjes bieden weliswaar houvast en tonen je wat je allemaal te doen hebt, zodat je niets vergeet. Maar to-do lijstjes willen ook controle houden en verplichten. Ze geven je schuldgevoel en oefenen druk uit. Ze zijn een bron van stress. Ze houden ook geen rekening met hoe jij je momenteel voelt en functioneren op wilskracht en discipline.

Tijdsurfen laat de to-do lijst los en stelt voor om met een wensenlijst te functioneren. Deze wensenlijst maak je ’s morgens nog voordat je de mail opent. Vervolgens draai je hem om. Het uitkiezen van de volgorde van je taken laat je aan je intuïtie over. Die weet feilloos wat je op welk moment het beste kunt doen.
Daarvoor dien je wel vertrouwen te hebben. Vertrouwen dat jouw intuïtie dit goed kan en niets vergeet. Het is alsof je in een donkere nacht gaat wandelen en na enige tijd merkt dat je toch alles kunt zien.

Als je eenmaal goed kunt Tijdsurfen en snapt hoe het werkt, zie je dat het je bevrijdt van al die spanning en stress rondom jouw takenlijst. Niet alleen gaat alles vloeiender en rustiger, maar er komt meer uit je handen en het komt ook de kwaliteit van wat je doet ten goede.

Workshop ‘Stressvrij werken met Tijdsurfen’ in 5 sessies van 2 uur