Tijdrijden

Ik kijk naar de nu lege smalle weg naast mij. Was het daar dat het gebeurde? Ik herken elk huis, elke boerderij en elke bocht in de weg. Nu zie ik een enkele auto gebruik maken van deze kanaaldijk.
Donderdagavond rijd ik samen met Arnaud, een mede zen-beoefenaar, naar Schoorl waar onze zengroep een boerderij afgehuurd heeft voor een retreat. Wij hebben de auto vol met spullen: onze koffers maar ook het altaar, de grote bel, zenkussens, matten en foto’s van zenmeesters.
Het is rondom het vriespunt en de routeplanner geeft een wat langere reistijd aan. Maar wat vreemd is, is dat deze tijd niet minder maar juist meer wordt terwijl wij doorrijden. Zou er een ongeluk gebeurd zijn?

Parallelweg
Na Alkmaar zien we het verkeer tot stilstand komen. ‘Hier kunnen we eraf’ roept Arnaud. Ik neem de afrit. De routeplanner wijst ons naar het smalle parallelweggetje langs de N9. Dat doen veel andere auto’s ook. Na een eerste honderd meter loopt ook hier het verkeer vast. De volgende afrit zullen we pas drie uur later bereiken.

Ik draai mijn stuur even naar links en naar rechts. Het weggetje blijkt spekglad. Het is zo smal dat tegenliggers vlak langsrijden. Telkens rijden we een klein stukje en staan dan weer minutenlang stil. We hebben goed zicht op de A9 en zien daar vrachtauto’s die van de weg afgegleden zijn. Personenauto’s staan stil met alle lichten uit. Een vrouw laat haar witte hond uit.

Zomerbanden
Arnaud en ik praten bij over de kinderen, luisteren een podcast die toch niet zo interessant blijkt te zijn, maken grappen over lange wachttijden en verzinnen oplossingen. ‘Hier kun je omdraaien’ zegt Arnaud. Ik zie het hof van een boerderij dat wat naar beneden loopt en geheel ondergesneeuwd is. Ik denk aan de zomerbanden die nog onder de auto zitten. ‘Ik wil liever gewoon rechtdoor,’ zeg ik ‘het zal toch op een gegeven moment wel weer gaan rijden’. We sukkelen verder en inderdaad komt uiteindelijk de afrit. Wij slaan linksaf en tot onze verbazing is de rest van de weg geheel ijsvrij.

Later zullen we horen dat een lokale hagelbui in enkele minuten de weg veranderd heeft in een ijsspiegel. De vrachtauto’s op de N9 zullen nog vele uren wachten op hulp.

Slootje
Terwijl wij over het gladde weggetje struinen, denk ik aan alle workshops die ik geef over tijd. Ik begin deze workshops meestal met te zeggen dat we allemaal even veel tijd in een dag hebben maar dat we tijd geheel verschillend kunnen ervaren. En vaak is dat negatief: we ervaren tijdsdruk of hebben tijd te kort. Anderzijds kun je ook alle tijd hebben of zelfs de tijd vergeten. Vervolgens krijg je in de workshop de tools en inzichten om altijd de tijd als je vriend te ervaren.

Hier glijden de kostbare uren zomaar weg in het slootje naast ons. Maar we hebben er geen last van, we hebben een goede tijd samen. Als we aankomen heeft men op ons gewacht en staat er hete soep klaar.

Onbewust hebben we de tweede aanwijzing van het Tijdsurfen toegepast: ‘Sta stil bij wat je doet (dat was hier letterlijk) en aanvaard de handeling!