14 aug Vlammen in mijn borst
Hij heeft een kartonnen bekertje in zijn hand. Zonder bij de reizigers aan te dringen loopt hij door de metrowagen zijn bakje dan weer naar links dan weer naar rechts houdend. Als hij dichter bij mij komt, hoor ik hem een lied prevelen. Of is het een Indiase mantra die hij zingt? Als hij voorbijloopt kijk ik naar zijn kleren. Z’n spijkerbroek is gescheurd. Zijn blote voeten steken in kapotte sneakers. Ik heb geen klein geld, denk ik. Of toch? In mijn rugzak zit mijn portemonnee. Mijn hand gaat naar beneden maar vindt daar geen rugzak. Ik voel alleen maar lege ruimte. Ik kijk naar beneden. Op het volgende moment staat mijn lijf in brand. ‘Waar is mijn rugzak?’
Ik kijk om mij heen. Er is maar een mogelijkheid, realiseer ik me, hij staat op het perron van het metrostation dat ik tien minuten geleden verlaten heb. Waarschijnlijk heb ik hem op de grond gezet, heb mijn andere tas wel in mijn hand gehouden en ben de metro ingestapt zonder de rugzak. Een vurige verbijstering blijft maar vlammen in mijn borst.
Vredig geluk
Het is de laatste dag van mijn vastenkuur. Ik heb een druivenkuur gedaan die met voorbereiding en afsluiting in totaal 11 dagen duurde. Vandaag op dag 11 ben ik in een andere staat. Ik ben zacht en gevoelig. In mij is een vredig geluk. Ik vind alle mensen om mij heen bijzonder en alles waar ik naar kijk mooi. En in dit soezende welzijn heb ik verdomme m’n tas vergeten op te pakken, vloek ik in mijzelf.
Er giert adrenaline door mij heen waar ik niets mee kan, ik kan niet rennen, springen of sprintjes trekken. Ik zal moeten wachten tot de metro stopt, naar het andere perron lopen, weer wachten tot de metro uit de andere richting komt, drie stations meereizen, uitstappen en… in die tijd begin ik in gedachten mijn rugzak te onderzoeken op inhoud: mijn laptop als eerste, mijn agenda, shit nee mijn agenda, mijn portemonnee met creditcard, en oh, ook mijn lievelingspen.
Op het perron van Bijlmer Arena staan enkel een paar mensen rustig te wachten. Er is geen gele verlaten rugzak, nee natuurlijk niet, natuurlijk is die meegenomen. Ik loop naar de balie van de GVB: ‘Nee meneer, er is hier geen tas gebracht, wat vervelend voor u, ik zal voor u duimen.’
Zeker weten
Om echt alles uit te sluiten besluit ik ook nog te inspecteren of ik hem niet heb laten staan in het gebouw waar ik net een workshop gegeven heb, hoewel ik mij met zekerheid kan herinneren dat ik de rugzak omgedaan heb. Mijn onderzoekende geest verlies ik ook nu niet. Wat voel ik in mijn lichaam? Mijn borst is een en al vuur. De plek onder het borstbeen die zonnevlecht heet, gloeit hevig. Het zijn de plekken die opspelen bij angst en pijn reacties.
De balie sla ik over. Ik loop meteen naar de plek waar ik mijn trommeltje met rijst gegeten heb. Ik heb de indruk dat iedereen naar deze vreemde man kijkt die overal op en onder kijkt. Ik loop naar de balie. Terwijl de dame mij vraagt waarmee ze mij kan helpen, zie ik de gele tas vriendelijk achter haar staan. Ik maak een grapje. En alsof het een tas met boodschappen betreft, zwaai ik luchtig de rugzak over mijn schouder en bedank haar.
Haha, lach ik in mijzelf, hoe zeker wist ik dat ik de rugzak om had gedaan.
Ik wil dit niet
Gelukkig had deze hele actie ook nog nut: ik zag weer precies waar angst en pijn zich in het lichaam manifesteren. Met name de zonnevlecht manifesteerde zich veel heftiger dan ik verwacht zou hebben. Ik merkte de belangrijkste oorzaak van veel menselijk lijden op: de aandrang om dit gevoel weg te drukken. Het is zo menselijk: de situatie is meer dan vervelend. Het gevoel is super onaangenaam. Onze ratio zegt: ‘Ik wil dit niet. Ik wil deze hele domme actie niet en ik wil ook dit brandende gevoel niet.’
Maar door de emotie te onderdrukken, klem je hem in feite in. Nu kan hij geen kant meer uit. En dat heeft een desastreus gevolg: doordat de emotie opgesloten zit, verwerk je het gebeuren niet.
Je verwerkt niet dat je verlies geleden hebt, je verwerkt ook niet de spanning van het gevaar waarin je was of de pijn van een kwetsing die je onderging, want de ratio oefent rigoureus verzet tegen het onaangename gevoel. ’s Nachts schrik je er wakker van in je dromen en je houdt niet op te vertellen hoe naar dit voorval was, zonder dat het je ook maar een millimeter helpt voor de verwerking ervan.
Jezelf opnieuw vertrouwd maken met deze gevoelens en hun lichaamsreactie, en het opheffen van je verzet is een verademing en een weldaad voor je gevoel. Het is een van de basisoefeningen die we doen in de workshop ‘De Innerlijke Metamorfose in zelfbeeld en emoties’. Op een veilige en ook grappige manier trainen we om bewust te worden van dit mechanisme en vervolgens ons te ontdoen van de reflex om gevoelens weg te drukken. Het is de poort naar het verwerken van emotionele voorvallen en tegelijk ook van oud zeer. Het is de deur naar het ervaren van echte innerlijke rust.
Workshop ‘De Innerlijke Metamorfose in zelfbeeld en emoties’
4 Januari start de online workshop van zes sessies. Deze workshop kun je perfect vanuit huis volgen. Deelnemers geven terug dat online in deze workshop dezelfde diepe ervaring van direct contact en verbinding geeft dan wanneer het fysiek geweest was. Deelnemers stellen op prijs de workshop vanuit de vertrouwde huisomgeving te kunnen doen en geen reistijd te hebben.
Info en meedoen online workshop ‘De Innerlijke Metamorfose’
Reactie van een deelnemer
De workshop was een openbaring voor mij. Helder, praktisch, to the point, veilig en verdiepend. Het heeft me doen beseffen hoeveel onverwerkte angst er in mij zit, die ik nooit eerder heb kunnen of durven voelen. Hoe ik die angst met kleine hapjes kan gaan voelen, toelaten en verwerken. Zeer waardevol, want zo kan angst als basis langzaam vervangen worden door liefde als basis.
Hanne van Asten
Kado voor de feestdagen
Voor de feestdagen kun je in onze winkel de volgende dankbare kado’s bestellen:
Ik heb de tijd, handleiding in Tijdsurfen
– Leef en werk vanuit rust en aandacht
– Houd de regie in handen
– Leer leven vanuit je intuïtie
Bestel een gesigneerd exemplaar voor € 22,50
* bekroond als beste spirituele boek van het jaar
Het boek van Paul Loomans over emoties
Goed gevoel, emoties als medicijn
– Begrijp hoe gedachten emoties kunnen blokkeren
– Breng oud zeer tot rust
– Ontdek de zee van rust en vertrouwen
Bestel een gesigneerd exemplaar voor € 22,50
Het boek van Paul Loomans over het zelfbeeld
Vleugels van vertrouwen, gids voor de Innerlijke Metamorfose
– Verkrijg een positief zelfbeeld
– Breng je innerlijke criticus tot rust
– Laat je zorgen los en leef vanuit vertrouwen
Bestel een gesigneerd exemplaar voor € 22,50
Set kaarten met krachtspreuken
Bestel een set kaarten voor € 15
De boeken krijg je gesigneerd en met een leuke opdracht.
Mirjam Jansen
Geplaatst op 17:58h, 17 decemberHa Paul,
Vanochtend vroeg las ik je verhaal over de verdwenen gele rugzak. ‘Het is zo menselijk, meer dan vervelend.’ Ja, dat wat mij gisteren overkwam was heel vervelend en dat nare gevoel wilde ik aanvankelijk wegdrukken. Ik had een gesprek met mijn zenmeester in de zendo van Zen.nl. Sinds 2,5 jaar verzorg ik daar wekelijks 2 lessen. Eerst alleen introductiecursussen aan nieuwe cursisten en sinds een jaar ook aan cursisten die langere tijd mediteren. Tot nu toe heb ik veel plezier in het lesgeven en krijg ik positieve reactie van mijn cursisten. Echter, de zenmeester liet mij weten dat hij meer commitment van mij verwacht. Vervolgens noemde hij op waarin ik allemaal tekort schiet: ik zeg af en toe een les af vanwege mijn werk, geef geen proeflessen, heb niet deelgenomen aan een opleidingsdag in het kader van zen en activisme en liep aansluitend niet mee in de Klimaatmars, en zo nog wat gebeurtenissen. Ook het mediteren in de dojo van de Andreas Bonnstraat blijkt een gevoelig punt.
Ik viel stil, voelde mij misselijk worden, en we raakten verstrikt in een woordenwisseling over de hoge bedragen die Zen.nl vraagt voor opleidingen en lidmaatschap. Hij beëindigde het gesprek vrij abrupt omdat hij zich voor wilde bereiden op het geven van een proefles. Toen ik buiten stond, voelde ik mij boos: ‘Dit wil ik niet.’ ‘Waarom krijg ik geen enkele waardering voor mijn inzet als vrijwilliger in zijn zendo? De hele avond zeurde het gesprek en mijn reactie daarop in mijn hoofd. Ja, ik zou hem laten weten dat ik stop met het lesgeven en mijn lidmaatschap zou ik opzeggen, maar die gedachten namen de boosheid niet weg. De druk in mijn keel en het misselijke gevoel bleven.
Na het lezen van Vlammen in mijn borst, viel het kwartje. De boosheid die ik voelde en steeds wegdrukte is een secundaire emotie. Primair zijn verdriet en teleurstelling. We hebben ruim 4 jaar plezierig samengewerkt en nu krijg ik te horen dat het niet goed genoeg is en worden er eisen gesteld waaraan ik niet kan en wil voldoen. Door mijn verzet op te geven en het verdriet toe te laten tijdens zazen in de dojo, loste het op. De boosheid verdween, in mijn hoofd werd het helder en ik weet nu wat mij te doen staat.
Veel dank voor deze inspiratie, Paul!
Mirjam
Paul Loomans
Geplaatst op 17:09h, 20 decemberDag Mirjam,
Goed dat je herkent dat hetzelfde mechanisme in werking is!
Wat vervelend om zo aangesproken te worden.
Fijn dat je het in jezelf wist te kalmeren.
Ik denk dat betrokkenheid vooral uit jezelf moet komen.
Bij ons is het zo dat als je een verantwoordelijkheid draagt, er van je verwacht wordt dat je de beoefening onderhoudt.
Samu (werkzaamheden voor de gemeenschap) is op vrijwillige basis. Iedereen mag zijn hand opsteken of ook niet, zonder daarvoor een verklaring te hoeven afgeven. Het is mooi om te zien dat in de praktijk heel goed werkt!