Zweefmolen

02 sep Zweefmolen

We staren naar een groot bord met een veelheid aan kaartjes erop. Links staan de tijden, boven de locatie. Ik kijk mijn dochter aan. Wat betekenen al deze titels? Waar zullen we naartoe gaan? Ik kijk op mijn klokje en zie dat over vijftien minuten een voorstelling begint. Circus staat er in de titel. Dat kan niet missen, denk ik. ‘Zullen we deze doen?’

Lichtgevend oog
Een paar minuten later staan we voor tent nummer 7. Een meisje loopt met de microfoon in haar hand heen en weer en maant twijfelaars deze zeldzame kans te benutten en een presentatie bij te wonen die je je hele leven nooit meer zult vergeten.
Als we naar binnen schuifelen staan de acteurs al op het toneel. Ze staren ons aan met een ondervragende blik. Je kunt ons moeilijk verwijten dat we naar jullie kijken, denk ik. Een van de acteurs zit op z’n knieën op de grond en heeft een vreemdsoortig masker op. Er is een lichtgevend oog en een grote openstaande muil. Dit personage is meer hond dan mens.
Het hondenmasker begint harp te spelen.
Ontregelend is het in ieder geval wel, denk ik. Pas dan merk ik op dat in de andere hoek een bloot meisje staat te wachten. Ze kijkt wat ongemakkelijk alsof ze denkt: ik kan er ook niets aan doen. Neem het maar zoals het is.

Bittere pil
De acteurs spreken alle hun eigen taal. De een Nederlands, de ander Arabisch, weer een ander Fins. Sommige zijn hevig ontsteld. Ik vermoed dat ze vluchteling spelen of misschien wel zijn. Een vrouw met een saxofoon stelt indringende vragen en begeleidt die met een geluidsstoot. Een ouder echtpaar wil een politiek correct Nederlands echtpaar verbeelden. De vrouw heeft lange blonde haren en een snor.
Het lijkt alsof een aantal huidige hot-items in een pannetje gegooid zijn, vervolgens is er flink in geroerd en nu wordt de uitkomst ongefilterd over ons heen gegoten.
Het blote meisje komt tot leven. Ze maakt een duikvlucht naar de vloer, komt omhoog en zwaait met haar armen. Zou dit het circusgedeelte zijn, vraag ik mij af.
Het spel van de acteurs laat geen indruk achter maar bij een theatervoorstelling moet je een bittere pil tot het einde slikken.

Zweefvlucht
De zaal geeft echter een hartelijk applaus. Sommige toeschouwers roepen: ‘Bravo’. Ik ben blij naar buiten te kunnen en de smaak van deze voorstelling te kunnen wegspoelen met een glas wijn.
‘Kijk,’ zegt mijn dochter ‘daar is de zweefmolen. Zullen we daar gaan zitten?’ Er is een lange rij wachtenden voor een plekje in de molen. Geoefend gespen zich de gelukkigen vast. Er staan twee slungelige mannen in het midden. Zij kijken alsof ze willen zeggen: maak je niet druk, iedereen komt aan de beurt. Een zwevende jongen zet zijn hakken in het zand. Dat geeft een onverwachte extra zwier aan zijn stoeltje dat nu hoog door de lucht zwaait. De jongens pakken geroutineerd de ene stoel na de andere vast en geven ze een extra duw.
‘Dit is pas circus’ zeg ik tegen mijn dochter en we blijven gebiologeerd de rit en ook de volgende ritten uitkijken.

Toverboek
Langzaam valt de nacht. De Parade wordt een toverboek. Overal zijn gekleurde lichtjes. Een rood geklede dame komt voorbij met een meterslange rode fiets wat ook een keukentje is. Twee fleurige meiden geven toeschouwers een individuele rondrit in een kappersstoel. We verlaten De Parade met een droom in ons hoofd.

Ik zou geen Tijdsurfer zijn als ik niet stilstond bij mijn overhaaste keuze voor de theatervoorstelling. Je kunt best impulsief een keuze maken, maar dan kan de uitkomst tegenvallen.

Het Tijdsurfen biedt een handleiding om betrouwbare keuzes te maken. Die luidt:
• Verken de verschillende mogelijkheden
• Laat het even rusten
• Neem de keuze op je gevoel
• Kijk nog even na of je niets over het hoofd gezien hebt
Op deze manier zal de keuze het beste kloppen bij jouw wensen.​